η μελωδια τησ ψυχησ |
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου να την πας ως την άκρη του κόσμου. Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα-στο τζάκι του Νέγρου ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο. Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου να την κάνεις τις νύχτες ορατές νότες, έγχρωμες, στον αέρα του κόσμου. Να την κάνεις αγάπη. . . ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ : ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ Αν είναι αλήθεια, δεν ξέρω να ειπώ,
νιώθω πάντως συχνά ένα φως κ’ ένα βάρος δυασανάλογο μέσα μου: Έναν κόσμο νεφοσκεπή μ’ απλαστούργητη φωταψία. Συλλογίζομαι τότε πως ακόμη δεν έγινε εκείνη η μεγάλη έκρηξη, οπότε ουγιές φωτός θα καλύψουνε το σκοτάδι και το χάος θ’αρχίσει λιγο –λίγο να συρρικνώνεται, ώσπου στο τέλος να μείνει στη θέση του (φως επουράνιο σ’επίγειο κρούσταλλο) ένα άνθος και μόνον διάφανο: ο Λόγος. . . ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ Έρχεται κάποια στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι ότι τα μάτια σου κοιτάζουν μα δεν βλέπουν· πως άδειες τρύπες είναι απ΄ όπου περνά ο άνεμος, η ομορφιά, ακόμα και το φως του ήλιου, και συνειδητοποιείς πως έτσι «τυφλός» θα ζήσεις, μέχρι τέλους... Έρχεται κάποια στιγμή, που η ψυχή, παύει να αντιδρά σε οτιδήποτε, είτε στον έρωτα, είτε στη χαρά, είτε στον πόνο, και τότε συνειδητοποιείς πως, για το υπόλοιπο, θα πρέπει να την κουβαλάς, όπως ο πολεμιστής το άψυχο κουφάρι του συμπολεμιστή του... Κάποιες φορές, η ψυχή πριν απ’ το σώμα πεθαίνει και τότε δεν έχουν καμία σημασία πλέον, ούτε το φεγγάρι, ούτε η άνοιξη, ούτε καν η αγάπη... . . ΜΙΧΑΛΗΣ (ΑΝΤΑΙΟΣ) ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ Δεν ψάχνω άλλοθι
για πράξεις που παζάρεψα. Για όνειρα δειλών ανθρώπων που έσβησαν στα χέρια μου. Αναζητώ τις ληγμένες παιδικές αθωότητες στο σκοτεινό καλντερίμι της απανθρωπιάς. Μαραμένα τα κορμιά συλημένα από τις ένοχες ματιές των περαστικών. Μια χούφτα αποτσίγαρα χωρίς γεύση στο σοκάκι πεταμένα. Κουρασμένα τα μάτια γερασμένα παιδικά κορμιά από την ντροπή. . . ΑΝΤΩΝΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ποίημα από την ποιητική συλλογή : «Οι νοσταλγίες της ψυχής μου» Εκδόσεις Οστρια 2017 να είναι χειμώνας,
παγωμένος να είναι ο άνεμος, τα κλαδιά στα δέντρα γυμνά, τα χέρια μου τα δικά σου να κρατούν, στα μάτια σου να χάνομαι, να είναι άνοιξη, ανθισμένη η γης πέρα ως πέρα, να ευωδιάζει ο τόπος, πόσο σε θέλω να σου ψιθυρίζω, γλυκά στα χείλη σου τα χείλη μου, να είναι καλοκαίρι, ήχοι με χρώματα ταιριαστά, ο ήλιος γλυκά να βασανίζει τα κορμιά, βαριές ανάσες, αναστεναγμοί, το πόθο μου μέσα σου να σβήνω, να είναι φθινόπωρο, κίτρινα πεσμένα φύλλα τριγύρω, μια ανάμνηση του θέρους μελαγχολική, να είσαι χωμένη στην αγκάλη μου, κάθε σπιθαμή σου να εξερευνώ, να είναι έρωτας, να έχει το άρωμα, τη γεύση, τη μορφή σου, ο χρόνος να είναι αόριστος, μια λαχτάρα συνεχής που με αναστατώνει... . . ΦΩΤΙΟΣ ΜΠΕΤΤΑΣ . painting: Fabian Perez Ζήσαμε χρόνους ολάκερους με την ψευδαίσθηση
του αιώνιου. Θαρρούσαμε πως το τέλος πολύ θ' αργήσει η ίσως-ίσως να μην έρθει και ποτέ. Τώρα τα βράδια θωπεύουμε όσα αρνηθήκαμε κι ακούμε απο τα βάθη της νύχτας τις πνιχτές κραυγές εκείνου του παιδιού που κάποτε το ξεγελάσανε και δεν τ' αφήσανε να ζήσει... . . ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ Σου άνοιξα τα χέρια μου
και νόμιζες ότι ήθελα να με σταυρώσεις γιατί ; να σε αγκαλιάσω ήθελα Άσε με λίγο να σκεφτώ την σταύρωση μου και την αγκαλιά σου Αν είναι να με σταυρώσουν τα χέρια σου ή να σε αγκαλιάσουν τα δικά μου θα νιώσω την ίδια ευτυχία Δεν χρειάζεται να με αγαπήσεις . . ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΔΑΡΑΣ Στο θρανίο της πέμπτης δημοτικού απόμεινε η ανάσα σου
να τρώει σαν σαράκι τη μοναξιά του ξύλου. Πίσω απ’ τις προσόψεις των σπιτιών, χρόνια τώρα βλέπω τα βράδια να κοιμάται η σκιά σου άστεγη κι αυτή, σαν και τη σκέψη μου. Δεν τόλμησα ποτέ να σε προφτάσω. Δεν τόλμησα ποτέ μου να σε στάξω μέσα στου νου μου τη σιωπή. Σ’ ένα βιβλίο ποιημάτων νόμισα πως σε είδα μια Κυριακή. Στον τίτλο με τα κεφαλαία, σαν καλπάζουσα χίμαιρα βάραινες το ράφι της προσμονής. Ούτε τότε σ’ άγγιξα. Φοβήθηκα μην κινδυνεύσουν οι λέξεις. Είναι πολύ μακριά σου, φωνάζουν της μέρας οι ζωντανοί. Είναι κοντά, πολύ κοντά σου, μου ψιθυρίζουν στο όνειρο οι νεκροί. Κι εγώ με σβηστά τα φώτα αφουγκράζομαι τα βήματα των περαστικών. Τους ακούω να βάζουν στην πόρτα το κλειδί. Νάτος, ήρθε, λέω. Και μετά ακούω ανθρώπους να κλαίνε . . ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Έλα μαζί μου......
χάραμα στους δρόμους έξω, ξυπόλητοι σε μια πόλη που ακόμη κοιμάται, να αφουγκραστούν οι αισθήσεις μας τον παράδεισο που γυρέψαμε στις προσευχές μας. Να γευτούμε την στιγμή εκείνη, πίσω από μισόκλειστες γρίλιες μυρωδιές και τρεμάμενες ανάσες εραστών που αργοσβήνουν σαν τρέχει το σκοτάδι να κρυφτεί. Τις άδειες πλατείες και τα έρημα πεζοδρόμια που ακόμη δεν γέμισαν με αγάπες ορφανές. Έλα σε μένα αγαπημένη..... εκεί έξω πριν η μέρα φωτίσει να γύρουμε στων παιδιών το προσκεφάλι που ο ύπνος τα γέλασε και με το δάχτυλο στο στόμα βυζαίνουν ακόμα το πιο αθώο παραμύθι τους. Να ακούσουμε τα αμούστακα χτυποκάδρια εφήβων που βάλθηκαν σε μια νύχτα να μεγαλώσουν. Την προσευχή μιας μάνας στο καντήλι της ανέχειας και την μυρωδιά από το τσιγάρο ενός πατέρα που ακόμη ελπίζει. Θα έρθει μια μέρα αγαπημένη που χάραμα στους δρόμους έξω θα σε τραβήξω. Εκεί.....να μοιράσουμε την πρώτη Καλημέρα σε Θεό και ανθρώπους και σαν με κοιτάς τα μάτια σου αστραπές θα στάζουν και ας ξέρω πως θα είναι μόνο η βροχή που θα μας ντύνει. Έλα σε μένα την ώρα που όλοι κοιμούνται η ψυχή να μην αγριέψει. . . ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ Το πιο διαυγές και εκτυφλωτικό σκοτάδι,
που στο θάμπος του ανακαλύπτεις αναπάντεχα, το υπέρτατο Θαύμα... Χιόνι που αργά χορεύει μπρος στα μάτια σου, που ανάλαφρα ακουμπά το προσωπό σου και την ψυχή σου πυρπολεί... Θάλασσα...ίσα με 'κει που φτάνει το μάτι και γαληνεύει, μέχρι εκεί πέρα, που ξέφρενα τρέχει και οργιάζει ο λογισμός... Ποίηση, των ματιών των χειλιών, των λαγόνων... Λυγμός προσευχή ολότελα μυημένων αμαρτωλών, που θριαμβευτικά και αναστάσιμα γκρεμίζουν τις ολόχρυσες πύλες του παραδείσου... Έρωτας λοιπόν! Η ένωση του ουρανού και της γης, του νερού και της φωτιάς, ορατών και αοράτων... Έρωτας, το αναρχικό ροδαλό αγγελάκι που καταστρατηγεί όλους τους νόμους, της φυσικής, της χημείας, του κοινού ποινικού κώδικα... και ίσως ο πιο εύκολος και γρήγορος τρόπος να καταλήξεις, οικειοθελώς στη φυλακή του! . . ΑΝΑΝΙΑΣ ΜΥΤΙΚΙΩΤΗΣ photo: Vogue |
Archives
March 2024
Categories
All
|