η μελωδια τησ ψυχησ |
Ενώ το πνεύμα μου…
Ενώ το πνεύμα μου ίμεροι γαλήνης ανυψώνουν, μες στην καρδιά μου ο έρωτας στενάζει απελπισμένα∙ η γνώση με αντιμάχεται κι οι πόθοι με κυκλώνουν, -όλα τα ενάντια σμίξανε για πόλεμο σ’εμένα. Αλίμονο! Σηκώνομαι και πότε πέφτω πάλι∙ φαντάζω τάχα για ήρωας με τραγική ηρεμία, κι όμως δεν είμαι πιότερο σ’αυτή την άγρια πάλη παρά η σκηνή, όπου παίζεται μια ξένη τραγωδία. Ποίημα: «ενώ το πνεύμα μου…», σελ. 32 ……………………………………………………………………………….. … θυμάσαι που σου ‘λεγα κάποτε και δεν με πίστευες πως είναι της τύχης μου στην αρχή να μ’αγαπουν και γρήγορα να με βαριούνται οι άνθρωποι. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς μ’εσένα. Δεν παραπονιέμαι γι’αυτό. Έχω συνηθίσει. Τελειώνω γιατί κατά τέτοιον τρόπο χορεύει ο κόσμος μέσα μου, που δε είμαι σε θέση να γράψω μια σωστή πρόταση. Πάρε το, όπως θέλεις, μα είναι αλήθεια. Αφησέ με όμως, Μαρία, να σε φιλήσω ατελείωτα, επ’ απειρον στα μαλλιά, στο μέτωπο, στα χείλη – αν δεν μου πέφτει πολύ- στο λαιμό σου που αγαπώ ιδιαιτέρως, στα χέρια σου χίλιες φορές, και στις άκρες των ποδιών σου, προ παντώς εκεί, γιατί έτσι θα χρειασθεί να ‘μαι γονατιστός. Ύστερα από κάμποσον καιρό – ένα δυο- μήνες πιστεύω όταν με συστηματική εργασία και προσπάθεια επανέλθω αισίως εις τον ποιητήν (;) των «Βημάτων» και στην ήρεμη, συγκρατημένη θλίψη του, θα ξαναρθώ κοντά σου άλλος άνθρωπος τότε, ένας καλός κι αφοσιωμένος σου φίλος, όπως ίσως θα’θελες κι όπως ίσως πρέπει. Τίποτε άλλο. Τις σκέψεις μου μόνο, τους παλμούς της καρδιάς μου και των ματιών μου τα δάκρυα. Χαίρε… Απόσπασμα αλληλογραφίας , σελ. 258 ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ Ποιήματα, Αλληλογραφία, εργοκριτική «Μινως Ζώτος , Άπαντα», Αθήνα 2016 www.athlepolis.gr . https://www.youtube.com/watch?v=yhfO9Bc5uyQ ...Περιπλανιόμουν σε μια άλλη διάσταση . Η αγκαλιά του είχε τον δικό της ορίζοντα. Είχε τη δική της ανατολή, τη δική της δύση. Ο άνεμος που φυσούσε δεν έφερνε τις μυρωδιές ανθισμένων λουλουδιών αλλά τη μυρωδιά του κορμιού του και στις άκρες απο τα βλέφαρά του σχηματίζονταν δροσοσταλίδες απο τα δάκρυά του. Τα δάχτυλά του, σαν ρίζες απο αιωνόβια δέντρα, τυλίγονταν γύρω μου και τα ποτάμια απο τον ιδρώτα του έπαιρναν στο διάβα τους κάθε αμφιβολία που με βασάνιζε. Με σήκωνε ψηλά, να αγγίζω τον ουρανό του, και με ακουμπούσε στις απάτητες κορυφές της ψυχής του, που μέχρι τότε έκρυβε απο τα βλέμματα των ανθρώπων.
Και στο τέλος αυτού του κόσμου είχαμε μείνει οι δυο μας.... ΜΩΡΑΪΤΙΝΗ ΔΩΡΑ απόσπασμα σελ.54 : «G», εκδόσεις Captainbook.gr, Αθήνα 2014 . painting: Aldo Luongo .... η διαδρομή του φάνηκε σύντομη. Καθώς έστριψαν σ’ενα στενό δρομάκι, αντίκρισαν απέραντα σταροχώραφα, που αυτη την εποχή έλαμπαν σαν πράσινο μεταξένιο χνούδι πάνω στην πεδιάδα. Ο Φρανσίσκο αναστέναξε με θλίψη, επειδή είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Βρήκαν δίχως δυσκολία το μέρος που ζούσε η αγία, παραξενεμένοι απο την τόση ερημιά και σιωπή, γιατί περίμεναν να συναντήσουν εκεί τουλάχιστο ένα τσούρμο απο αφελείς, που θα είχαν παει να δουν το φαινόμενο.
[...] Ήταν έτοιμος να αρχίσει να μοιράζει κλωτσιές στα φλογισμένα ρύγχη, όταν φάνηκε ένα παιδάκι μ’ένα ραβδί κι απομάκρυνε με φωνές τους κέρβερους . Με τη φασαρία βγήκαν κι άλλοι απο το σπίτι : μια χοντρή κυρία με όψη τραχιά και καρτερική, ένας άντρας με πρόσωπο ρυτιδιασμένο σαν χειμωνιάτικο κάστανο κι ένα σωρό παιδιά σε διάφορες ηλικίες. «εδώ μένει η Εβαγκελίνα Ρανκίλεο;» ρώτησε η Ιρένε. «Ναι, αλλά τα θαύματα γίνονται το μεσημέρι» ..... ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ απόσπασμα σελ. 83 «Του Έρωτα Και Της Σκιάς» , εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα 1984 . painting: Vincent Van Gogh |
Archives
March 2024
Categories
All
|