η μελωδια τησ ψυχησ |
στους ποιητικούς
δρόμους θα υπάρχουμε ως αθάνατοι ταξιδιώτες θα ερωτευόμαστε σαν ιππότες του ρομαντισμού στους ποιητικούς δρόμους η γυναίκα που αγαπήσαμε θα είναι το απαλό σύννεφο βροχής στην άκρη της καλοκαιρινής θάλασσας . . ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ θωμάς Κ- Ποιητικοί δρόμοι (2012) Σώμα
προσπάθησε να ξεχάσεις όχι μόνο τις παιδικές γρατζουνιές από το παιδικό σου ποδήλατο στα γόνατα όχι μόνο εκείνο το πυρφόρο κάψιμο του Αυγούστιάτικου ηλίου και τις πονεμένες πατούσες στην άμμο όχι μόνο τους εραστές που έδιωξες ή έφυγαν σαν έμβρυο που του κόβεις τον ομφάλιο λώρο. Αλλά Σώμα προσπάθησε να Ξεχάσεις τα χέρια που σε βεβήλωσαν ενώ σε διακήρυσσαν για ναό τα βλέμματα που σε λήστεψαν μετά από εκείνο που αποκαλούμε "αυτό" την αίσθηση του παντοτινά ακάθαρτου κάθε φορά που γυρνά "αυτό" στο μυαλό τα θρασύδειλα λόγια τους για να ξεφύγουν από τον δικό τους εαυτό την υποστήριξη που έλαβαν από τον περίγυρο τους τον θανατερό. Σώμα• Προσπάθησε Να Ξεχάσεις μόνο για Σένα. . . ΚΑΛΛΙΑ ΒΑΒΟΥΛΙΩΤΗ πρώτη δημοσίευση : http://www.pause-artmag.gr/ Ζυγίζω το σήμερα
Βιαστικά Στον χρόνο του αύριο Ν' αντέξει Στην προσμονή του αξιόλογου Ξέφρενη παγίδα το χθες Ξεχάστηκε κιόλας Στη θλίψη της καληνύχτας Αντισταθμίζω μόνος τ' ανεκπλήρωτα Κρατούμενα και υποσχέσεις Όνειρα, δήθεν, που προσδοκούσαμε Ο χρόνος αμείλικτος. . . ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ "εξ επαΦής" Ι.312021~axgeorgiou Μην δύσεις Ηλιε μου
Σ’ αγάπησα … Σ’ αγάπησα έτσι όπως αγαπούν οι κολασμένοι της γης , σαν σκιά, που περιφέρεται αλύτρωτη, χωρίς πατρίδα και ουρανό Είναι Φλεβάρης και ο πυρετός κάνει θραύσματα… Το σώμα φλέγεται και οι μνήμες αλληθωρίζουν… Το μυαλό κάνει παιγνίδια και δεν ξέρω αν φταίει ο πυρετός ή το λιόγερμα. Μην δύσεις Ήλιε μου, είναι μέρα ακόμη …και τη μέρα τα φαντάσματα ξαποσταίνουν… Άσε μου ακόμη λίγο πυρετό , να χω να καίω εσένα… εμένα… εμάς… Άσε μου ακόμη λίγο πυρετό… Μην δύσεις Ηλιε μου… . . ΜΑΡΘΑ ΚΑΝΑΡΗ Στων ανθρώπων τις ώρες
πέφτει το βράδυ ονειρεμένο το αεράκι αναδεύει απαλά το γιασεμάκι και στέλνει τα αρώματα του στον ουρανό δυο σκιές αγκαλιασμένες έσκυψε περίεργο το φεγγάρι ν'ακούσει τις σκέψεις τους οι καρδιές τους χτυπούσαν άταχτα να σπάσουν οι ανάσες κομμένες έπλεκαν τον έρωτα με μεταξένια κλωστή μαζί - έλεγαν - δεν θα χωρίσουμε ποτέ... οι άνθρωποι είναι τρελοί - σκέφτηκε το φεγγάρι και έστρεψε λυπημένο το πρόσωπο του από την άλλη μεριά μη και δουν τη λύπη του - ήξερε - διάβασε γι αυτούς μια μοίρα σκληρή γραμμένη στ' άστρα ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος τους ένα ρολόι εχθρός που κάθε χτύπος του μάζευε κουβαράκι την ευτυχία, ένα σύννεφο πέρασε και σκοτείνιασε τον ουρανό σαν να κρύωσαν ξαφνικά χωρίστηκαν τα κορμιά, τα χέρια, τα φιλιά μα τι κρίμα... απόψε που το γιασεμάκι σαλεύει απαλά και στέλνει αρώματα ως τον ουρανό ας ζήσουν μια ζωή σε μια νυχτιά να,χάθηκε το σύννεφο το φεγγάρι ασήμωσε ξανά τον κόσμο όλο και τους δυο τρελούς που ξενυχτούσαν σε όνειρα γλυκά και μυρωμένα. Όνειρα απατηλά... . . ΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΑΛΗ Θέλω να γράψω ένα ποίημα
που να χωράει μόνο εσένα… Να μετράει τα βήματα σου Να ξετυλίγει ανεξιχνίαστα ίχνη Ματωμένα πόδια ανήμπορα να τρέχουν στις ταχύτερες διαδρομές Χέρια αδύναμα να σφίγγουν παλμό Καρδιά πονεμένη σε ασύστολους κτύπους Σφραγισμένο χαμόγελο Μαυριδερά μάτια χωμένα στις λέξεις… Άσπρα μαλλιά κρυμμένα σε ψάθινα καπέλα Ένα σκυφτό κεφάλι να μετράει σοκάκια Ανύπαρκτα παπούτσια… έτσι κι αλλιώς θυμάμαι, ξυπόλυτο σε γνώρισα… Λυρικός στίχος θα γίνεσαι σε κάθε μου γιορτή Υστερα, το πιο όμορφο τραγούδι! Κι εγώ εδώ, να σε αφουγκράζομαι ως τα πέρατα της Γης… . . ΕΥΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κοιτάζω λαίμαργα τα χέρια σου
με θαυμασμό και λατρεία, έτσι όπως απλώνονται πάνω στα δικά μου γαλαξίες ενός δικού μου σύμπαντος Τα κοιτάζω... σου απαντώ μονολεκτικά από φόβο μη στερηθώ την εικόνα τους και σβήσει το καλοκαιρινό αεράκι του πάθους που πνέει μέσα μου. Κλείνω τα ματοτσίνορα... προσπαθώ να ξεδιψάσω τον έρωτα που καίει το κορμί μου, στη σκέψη ενός αγγίγματός τους. Συνεχίζω να σου μιλώ αδιάφορα... αφήνω τη χροιά της φωνής μου να γίνει μεταλλική σφραγίδα στη μνήμη σου, τιμωρός του μυαλού σου. Και πάλι χάνομαι σε κείνα τα χέρια που συνεχίζουν να τραβούν την προσοχή των ματιών και της σκέψης μου. Οι αισθήσεις λικνίζονται προκλητικά στο μυαλό μου. . . ΜΑΡΙΑ ΓΚΟΥΤΖΑΜΑΝΗ Ποιητική Συλλογή "Άδηλες Σκέψεις" Β’ έκδοση, Πειραιάς 2021 Εκδόσεις Ενέλιξη . Painting : Konstantia Fagadaki Χαράματα στους δυό αντικριστούς τοίχους δυό πίνακες δύο νεκρές φύσεις σε σοβά δύο παράθυρα επιφορτισμένα με το καθήκον να φυγαδέψουνε την κάμαρη μαζί με τα επιφωνήματα των ενοίκων της την σκιώδη αδειοσύνη της και την ιδιοτελή ηθική του ξενοδοχείου με το απλανές αφήγημα και την γεύση αγοραίων μηρών Να είναι μήπως έδρανα τα κρεβάτια με αυτόφωρα συμβάντα ακατάγραφτα Η κάμαρη σηκώνεται χωρίς τις νύχτες της Λείπουνε ή ίσως είναι αγνοούμενες Μια ανίκητη άνωση έκοψε τα ζύγια τους και τα αναιμικά τους ίχνη γλίστρησαν όπως γλιστράει μία ξανθιά νευρώδης μπούκλα μέσα στην φυσική τρίχα μιάς βούρτσας από αλπακά Τα δυό σοβάτινα παράθυρα είναι καταπακτές Η κάμαρη γλιστρά κι αυτή Απόκληρη Αβαρής Αθωωμένη ________________________________ ΜΙΛΕΝΑ ΣΠΑΝΟΥ 25 XI 2020 Αυτό είναι αγάπη
ΟΤΑΝ τα δάχτυλα αυθόρμητα, χαϊδέψουν τρυφερά , μαλλιά αγαπημένα. ΟΤΑΝ ζεστάνουν στοργικά, χέρια παγωμένα. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ τα χείλη σκύβουν να στεγνώσουν μάτια δακρυσμένα, να σβήσουνε με ένα φιλί, την πίκρα από άλλα χείλη. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ προσφέρεις την ψυχή σου, δίχως αντάλλαγμα , να μοιραστείς με κάποιον άλλον. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ τον εγωισμό σου συντρίψεις και με ταπείνωση αποδεχθείς, τον άλλον όπως είναι. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ συγνώμη μάθεις να ζητάς ακόμη και όταν νιώθεις πώς δίκαιο έχεις. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ μάθεις να βλέπεις τον εαυτό σου, μέσα από τα μάτια των άλλων. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ την πίκρα σου και την οργή σου, σε μεγαλόψυχη συγχώρεση την μεταλλάξεις. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΟΤΑΝ το δάκρυ στα μάτια σου κυλήσει, για τα δεινά του κόσμου. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Η χαρά της θυσίας είναι αγάπη. Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος της αγάπης, μα πόσο υπέροχα γοητευτικός και θεϊκά ανθρώπινος. . . ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ μια θάλασσα
το δικό μου καράβι ταξιδεύει γύρω απο μένα Εκει μέσα κι εσυ.... Γέρνεις το κεφάλι Με χαιρετάς ; ή πεθαίνεις ; Σπάσε τους άσπρους τοίχους των δοντιών σου και μίλα ! Βυθιζόμαστε... Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ χιόνι Εκει μέσα κι εσυ... Τα λόγια σου πετάγονται παγωμένα κι εγω προσπαθώ να εξηγήσω χιονάνθρωπους ! Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ ομίχλη Εκει μεσα κι εσύ.... Μόνο σε θολά τοπία εμφανίζεσαι απ τους καπνούς της οροφής ως το βυθό του παρκέ ! Δεν διακρίνω το πρόσωπό σου θυμάμαι οτι σε σκέφτομαι διπλα σε μια πόρτα, ένα πλοίο ή ενα κοιμητήρι... Εν πάση περιπτώσει εκει που οι άνθρωποι πηγαίνουν κλαίγοντας ! Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ χειμώνες απ τους αρμούς μπάζω τα καλοκαίρια Άμμος , σκόνη και θειάφι Εκει μέσα κι εσυ.. Σφυρίζοντας σαν το φίδι, ακίνητος σαν σπηλιά ! Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ Μεγάλες μοναξιές , μεγάλους έρωτες, μεγαλες αγάπες ! Εσυ δεν είσαι εκει ! Μεγάλες αγάπες...έχεις ακουστά ; Απ εκείνες τις αναρχικιές που συνεχίζουν να βαράνε ακόμη κι όταν η λογική τους λεει : Φτάνει ! . . ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ |
Archives
May 2024
Categories
All
|