η μελωδια τησ ψυχησ |
Χρυσάνθεμο του φθινοπώρου,
Βυθίζεσαι στη ματιά των ανθρώπων, σαν ανθισμένος κάλυκας τα χείλη σου, που ρουφάς και σπουδάζεις τις λέξεις, για να σαλπίσουν ειρήνη, να ξεδιπλώσουν την καρδιά τους, να θερμάνουν την ψυχή τους κι απ΄ την λήκυθο να δώσουν αγάπη, για να ψάλλουν μαζί σου το ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ στην Πλάση!... ΛΕΥΤΕΡΗΣ B. ΤΖΟΚΑΣ *biblionet Σκλήρυνε τόσο των ανθρώπων η καρδιά, που δεν υπάρχει πια αγάπη για κανένα κι είναι η ζωή κι η ατμόσφαιρα βαριά, για τους πολλούς ανθρώπους και τον ένα Ψάχνεις γι’ αλήθεια και δεν βρίσκεις πουθενά, παρά μονάχα ψέμα κι άλλο ψέμα κι ο κόσμος έχει καταντήσει, να ζητά σάρκα παντού και όχι πνεύμα. Όμως με αυτή την στάση αντί μπροστά , η Ανθρωπότητα βαδίζει και πηγαίνει όλο πιο πίσω, μα Εσυ προχώρησε σωστά, μακριά απ’ το δρόμο αυτό που πουθενά δεν βγαίνει ΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ «Ανωνύμου Δοκίμια» 2017 εκδ. ΑΘΛΕΠΟΛΙΣ Ξεχαστήκαμε στα γαλανά πέλαγα, Ανοίγοντας ρότα για το ποθητό, Χωρίς να προσμένουμε να ηχήσουν Οι γλυκόλαλες καμπάνες του Όρθρου, Παλεύοντας με όρτσα τα πανιά, Του φθινοπώρου ερχομό που με φοβίζει. Στο γρανιτένιο βράχο βρήκα απάγκιο, συντροφιά με τα κοχύλια που σύναξα Και το κύμα έφερνε τραγούδια του Πάνα, Με την κόκκινη προσδοκία του ήλιου, Τόξου χορδή με την ψυχή διάτρητη Καρτερώντας καλύτερες μέρες ναρθουν! Δεν πλησίασα άλλο την θάλασσα πια, ήμουν θυμωμένος μαζί της στο χρόνο κι αποφάσισα να κατέβω κατάμονος, σε βαθιά σπηλιά να προστατευθώ απ’τον Κορωνοϊό, χωρίς να με χαϊδεύει το μυρωμένο αγέρι, για να ζήσω στη Σιωπή και το Έρεβος… Οι μέρες περνούν κι οι γογγυσμοί μεγαλώνουν. Ο λαός ανησυχεί και μουρμουρίζει, να μην εκτεθεί στα βέλη Αμαληκιτών, μετά την υπόσχεση να οδηγηθεί αναιμάκτως στη χώρα της Γης Χαναάν. Οι αρχηγοί επεμβαίνουν από το Όρος Σινά. Ο κόσμος αγρυπνεί και περιμένει πολύ Κι οι ατρόμητοι νιώθουν ότι ήρθε η ώρα, Να πάρουν την εξουσία και βαδίζουν αγέρωχοι, Μετά τη διγλωσσία και τα βλέμματα, Γεμάτα μίσος να καρτερούνε μια λέξη ελπίδας Κι όλα αναποδογυρίζονται και γονατίζουν…. . . ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΤΖΟΚΑΣ . Painting: Tetsis Βουνό αγάπης π’ανυψώνεις το κεφάλι,
την ώρα του έρωτα, της μέθης κι ηδονής, ένα ανθάκι στο κλαδί που θάλλει και με την άρπα σου δονείς. Η ευτυχία μου στα ύψη σκαρφαλώνει, τα μεσημέρια, βράδια και πρωί, χορεύουμε μες στου φεγγαριού τ’αλώνι, μαζί σου νίκησα του χρόνου τη ροη!... ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΤΖΟΚΑΣ "Ανωνύμου Δοκίμια", εκδόσεις Πέντανδρον 2017 . http://www.athlepolis.gr/anonymou-dokimia-stixoi-tzoka-lefterh/ Παιδί του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και των άλλων Τραγικών, που διαβαίνεις στον τόπο σου, με της αυγής τα χρώματα, στις Μυκήνες, το Άργος και ζωντανεύεις το Μύθο, αλύγιστος στους καιρούς, φωτιά, αίμα και ψυχή, λάμψη περισσή, απ΄το φεγγοβόλο αστέρι σου ονειρευόμαστε, εγγόνι μου. Παιδί του ουρανού, χρώματα και βράχια, κάστρα αντρίκεια, η πατρίδα σου, τ’Ανάπλι και στο Μοριά οι στράτες, ψήλωσε στο χρόνο και τόξευσε τ’όνειρό σου, όπως πρέπει στη φυλή μας, που αξίζει… . . ΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ "ΟΡΕΣΤΗΣ", εκδόσεις Χάρη Πάτση . painting by Sandra Kuck Μπήκε καλά η Άνοιξη, πρώτη Μαΐου μέρα,
νέος βλαστός επρόβαλε, μικρό το ροζ γεράνι, στη δουλωμένη γης ακούγεται μια φωνή από πέρα, μυριόστομη σ’ένα λαό και στην ψυχή που φθάνει Μονάχος κανένας δεν μπόρεσε τ΄άσωστο βάρος, για να σηκώσει μεσούρανα στην κορφή βουνού, θέλει λαό περήφανο, να πολεμάει κουρσάρος και ν’ανεβάσει πιο ψηλά, στα πλάτη τ’ουρανού. Η ομορφιά του βρίσκεται μπρος στα παράθυρά μας, που είναι ο κήπος με λουλούδα από χρόνια, το λυτρωμό ζητούμε μαζί με τη χαρά μας, ο στεναγμός κι η πάλη μας να είναι εναγώνια. Δεν μας ταιριάζει σήμερα, δεν πάει το κλάμα, οι λύκοι πεινασμένοι κι ο αγώνας μας ταιριάζει, όρκος και σήμαντρα στην εκκλησιά το τάμα, το μήνυμα που έρχεται, καινούργια μέρα χαράζει. ΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ . Photo: Ben Goossens |
Archives
March 2024
Categories
All
|