η μελωδια τησ ψυχησ |
Είμαι ζογκλέρ
είμαι θαυματοποιός με λένε Estrella ετών : 0 Παίζω με τ ' αστέρια εδω παπάς εκει παπάς τα χαρίζω στους άστεγους με κονσέρβες φεγγαριού να βλέπουν τις αφύλακτες διαβάσεις Ξέρω αριθμητική πετώ τον χρόνο ψηλά, πυροβολώ το γινόμενο σου χαρίζω σε κλάσματα την αιωνιότητα Με δυσκολεύουν τα συναισθήματα Ζόρικο κόλπο Γενικά δεν κατέχω ειδικά τα δικά σου Είμαι θαυματοποιός Με κοιτάνε παιδιά κρύβω άδεια πιάτα κι απ το μανίκι βγάζω ζαχαρωτά κι άσπρο ψωμί Καταπίνω γλόμπους και υποφέρω που φεγγοβολάει η ερημία εντός μου Ελα στη σκηνή κι εσύ Ο έρωτας και η ζωή θέλουν δύο Εγω να προσπαθώ κι εσύ να θέλεις ! ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ Σε βλέπω στην οθόνη
αγγίζω τη μορφή σου με τα ακροδάχτυλα Led λάμπες , νέον και το πλήκτρο διαγραφής βγάζει καπνό για υπαναχώρηση ή επικείμενη λιποθυμία Πάνω σου σχηματίζω ποίημα ακουμπώ το μυαλό σου και το σύρω στη καρδιά -- Μετάγγιση συναισθημάτων το λένε ! Χαράζω με το νύχι το στέρνο σου σαν πίδακας πετάγεται το κόκκινο αίμα μέσα του κάνουν παρέλαση λευκά περιστέρια Ράβω τη τομή με χιόνι να λιώνει το χαράκωμα να μπαινοβγαίνει η ψυχή στο άσυλο των ανίατων ερώτων -- Τομή πάθους το λένε ! Οι φλέβες σου συναντούν τη θάλασσα και γυρνούν πίσω γεμάτες ναυάγια Ίπτασαι ! --- Εξωσωματική εμπειρία το λένε ! Αγγίζω τα μάτια σου και κοιμάσαι μη μου αφηγηθείς τη ζωή σου μόνο πες μου Τι αγγίζεις οταν είμαι απούσα απ τη ζωή σου ; Γονατίζω μπροστά σου ρίψασπις --Μυσταγωγία παράδοσης το λένε Τι άλλο να σου γράψω ; Εγω .... Εγγυώμαι την Αιωνιότητα μοιρασμένη σε εμβάσματα αναμνηστικών δόσεων Όπως η θάλασσα ερωτεύεται τον Άνθρωπο και τον πνίγει με μεγάλα κύματα σε δόσεις Εσυ όμως κουνήσου , δύει ο ήλιος μέσα μας ! Δεν στέκεσαι σούζα στον ακαριαίο έρωτα Παρά μόνο στον θάνατο ! ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ Οι ψυχές είναι για εμένα Ρήμα
Τις συντάσσω με το Εγω και όσα δεν αναγνωρίζω Όπως τις πολλές γυναίκες που είμαι κάτω από το δέρμα μου κι εσένα που με ακολουθείς εκεί που δεν συχνάζω Όπως τα θερμοκήπια με τις αναρριχώμενες μορφές και το λουνα παρκ εκεί που στενεύει η αρτηρία μου Στο μπάνιο καθαρίζω τον θολό καθρέφτη. Δε ξέρω ποια με κοιτάζει! Κάποια στις χαρές τρέχει από το χωλ στο σαλόνι και με το στυλό διαγράφει τραύματα στο τοίχο Η άλλη στις λύπες τρώει το φαγητό μου υπογράφει ότι έκαμε το χρέος της και κοιμάται Ξυπνάει πολύ νωρίς και με θερμομετρεί! Δε μου ξεκαθαρίζει αν έχω πυρετό ή τρέλα Όμως διαθέτω ψυχοτρόπα αντισώματα και ανοσία τώρα πια στην απουσία. Μια, γίνεται σκιά κι ακολουθεί τη σκιά σου με χτυπάει φιλικά στη πλάτη και σ’ ακολουθεί Μένω ν’ αγναντεύω παύσεις νοσταλγίας και μόρια σκόνης! Όλες σκεβρωμένα φαντάσματα πετάμε μαχαίρια στη σιωπή σου Θέλω να σε συναντήσω Όχι να σε κρατήσω για πάντα Η διάρκεια πάει στο σφαγείο τον πόθο κι εγω ζω για το πυροτέχνημα Όχι για την Ανάσταση . . ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ photo : web Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ μια θάλασσα
το δικό μου καράβι ταξιδεύει γύρω απο μένα Εκει μέσα κι εσυ.... Γέρνεις το κεφάλι Με χαιρετάς ; ή πεθαίνεις ; Σπάσε τους άσπρους τοίχους των δοντιών σου και μίλα ! Βυθιζόμαστε... Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ χιόνι Εκει μέσα κι εσυ... Τα λόγια σου πετάγονται παγωμένα κι εγω προσπαθώ να εξηγήσω χιονάνθρωπους ! Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ ομίχλη Εκει μεσα κι εσύ.... Μόνο σε θολά τοπία εμφανίζεσαι απ τους καπνούς της οροφής ως το βυθό του παρκέ ! Δεν διακρίνω το πρόσωπό σου θυμάμαι οτι σε σκέφτομαι διπλα σε μια πόρτα, ένα πλοίο ή ενα κοιμητήρι... Εν πάση περιπτώσει εκει που οι άνθρωποι πηγαίνουν κλαίγοντας ! Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ χειμώνες απ τους αρμούς μπάζω τα καλοκαίρια Άμμος , σκόνη και θειάφι Εκει μέσα κι εσυ.. Σφυρίζοντας σαν το φίδι, ακίνητος σαν σπηλιά ! Στο δωμάτιό μου φιλοξενώ Μεγάλες μοναξιές , μεγάλους έρωτες, μεγαλες αγάπες ! Εσυ δεν είσαι εκει ! Μεγάλες αγάπες...έχεις ακουστά ; Απ εκείνες τις αναρχικιές που συνεχίζουν να βαράνε ακόμη κι όταν η λογική τους λεει : Φτάνει ! . . ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ Ποιός είσαι στ' αλήθεια ;
Αυτός που βλέπεις στα Όνειρά σου ή αυτός που πάει στη δουλειά ; Αυτός που ξεκοίλιασε την αγάπη αλλά φιλάει Σταυρό ή αυτός που τη τραυμάτισε στη παραλιακή ; Όλα αυτά τα λες παρελθόν που δεν έζησες ; Κι αυτό που κρατάς τι είναι ; μαχαίρι ή λιθοβολιμένος έρωτας μαντήλι αποχαιρετισμού ή εξόριστη επιθυμία ; Τα Όνειρα πως τα βλέπεις με μάτια ανοιχτά ή με γυαλιά γιατί σε τσακίζει το φως ; Πούλησες τη ψυχή σου.....Με κατάλαβες ; Κι η μουσική που ακούς δεν καλύπτει το τρίξιμο της στοιχειωμένης ανάμνησης.... Με κατάλαβες ; Και πώς έχεις το θράσος να κοιτάς την Άνοιξη κατάματα ρε ; ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ . photo by Federico Erra Αγόρασε μου μια κούκλα
με μακρυά μαλλιά, να ΄χω να κόβω σε κρίσεις πανικού. Θα την λέω, Μαρία ! Χωρίς ρούχα , ίσως τη ντύσω με χάρτινα ποιήματα σου όταν λείπεις θα τα καίω, εισπνέοντας εσένα, εκπνέοντας απώλεια ! Να λέει μόνο δυο λέξεις : Είμαι καλά ! Ας είναι ελαττωματική... θα κάθεται πάντα να μετρά τις ανάσες μου. Στις άπνοιες θα με κλωτσά, με το πόδι το κουτσό.. Δήθεν με νοιάζεται... Με δάχτυλα όμορφα , κοκαλωμένα, να μετρώ επάνω τους απόπειρες Και μάτια ολοφώτεινα στο σκοτάδι... ίσως ακροβατήσω στο περβάζι. Όταν πρέπει... θα τη βάψω χρυσή. Για να τη κλέψουν. Να μην τη βλέπω.. . ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ |
Archives
March 2024
Categories
All
|