η μελωδια τησ ψυχησ |
Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές, Περνούμε εμείς, έρχονται πίσω άλλοι κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές. Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα- στη γη. Κι αναρωτιόμαστε: "που πάμε;". Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια- τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε. Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι -κι ίσως για σε, αναγνώστη, να 'μαστε τρελοί- μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: "τι απομένει;" κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο "γιατί;" Κι έτσι φεύγουμε εμείς. Μας ακολουθάνε άλλοι. Με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές. Δεν είμαστε τρανοί, δεν είμαστε μεγάλοι. Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές. ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ απο την ποιητική συλλογή "τα ποιήματα " …
Και συνέχισα το ταξίδι μου ανάμεσα σαυτό το πλήθος, που ο ύπνος του ήταν ταραγμένος σαν μέσα σε μπορντέλο. Ένας ακαθόριστος θόρυβος πλανιόταν εκεί μέσα, από βραχνά ροχαλητά, στεναγμους, τριξίματα των παγκων εκείνων που πιασμένοι απ’το ένα πλευρό, δοκίμαζαν το άλλο. Και εκείνο το υπόκωφο ακομπανιαμέντο των χαλικιών που παρασύρει η θάλασσα. Κάθισα απέναντι σένα ζευγάρι . Ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, το παιδί είχε κουρνιάσει και κοιμόταν. Μα γύρισε στον ύπνο του, και στο φως της λάμπας είδα το προσωπο του. Α! Τι γλυκο προσωπάκι! Από εκείνο το ζευγάρι είχε βγει κατι σαν χρυσός καρπός. Από κείνα τα βαριά σκουτιά είχε βγει αυτό το επίτευγμα της γοητείας και της χάρης. Εσκυψα πάνω σ’αυτό το απαλό μέτωπο, σ’αυτά τα γλυκά σουφρωμένα χείλη και είπα μέσα μου: Να ένα πρόσωπο μουσουργού, να ο Μότσαρτ όταν ήταν παιδί, να μια ωραία υπόσχεση ζωής. Οι μικροί πρίγκιπες των παραμυθιών δεν είχαν καμιά διαφορά απ’αυτό : προστατευμένο, χαϊδεμένο, καλλιεργημένο, και τι δε θα μπορούσε να γίνει! Όταν στους κήπους γεννιέται από διασταύρωση, ένα καινούργιο ρόδο, όλοι οι κηπουροί συγκινουνται. Το απομονώνουν, το καλλιεργουν, το προσέχουν και το περιποιούνται. Μα δεν υπάρχουν κηπουροί για τους ανθρώπους. Το παιδί Μότσαρτ θα σημαδευτεί, όπως και τ’αλλα, απ’το καλούπι. Ο Μότσαρτ θα βρει τις μεγαλύτερες του χαρές σε μια σάπια μουσική, μέσα στη βρόμα των καφωδείων. Ο Μότσαρτ είναι καταδικασμένος. Και να ξαναγύρισα στο βαγόνι μου. Ελεγα μέσα μου:Αυτοί οι άνθρωποι δεν υποφέρουν διόλου από την τύχη τους. Και δεν είναι καθόλου η φιλευσπλαχνία που με ταράζει. Δεν πρόκειται εδώ να συγκινηθούμε για μια πληγή αιώνια ανοιχτή. Εκείνοι που την έχουν δεν την αισθάνονται. Είναι κάτι σαν το ανθρώπινο είδος που πληγώνεται εδώ, και όχι το άτομο. Δεν πιστεύω στην συμπόνοια. Εκείνο που με βασανίζει δεν είναι αυτή η δυστυχία, στην οποία στο κάτω κάτω βολεύεσαι, όπως και στην τεμπελιά. Γενιές ολόκληρες στην Ανατολή ζουν μέσα στη λάσπη και το ευχαριστιούνται. Αυτό που με βασανίζει δε θεραπεύεται με τις σούπες των λαικων συσσιτίων Αυτό που με βασανίζει δεν είναι ούτε αυτές οι καμπούρες ούτε οι ασχήμιες. Είναι ο Μότσαρτ που δολοφονείται μες στον καθενα απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Μονάχα το Πνεύμα όταν πνέει πάνω στη λάσπη μπορεί να δημιουργήσει τον Άνθρωπο. ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ ΣΕΝΤ - ΕΞΙΠΕΡΥ (Antoine de saint-Exupery) «γη των ανθρώπων» (απόσπασμα) |
Archives
March 2024
Categories
All
|