η μελωδια τησ ψυχησ |
[...] Το βράδυ το πάρκο του ποταμού γέμιζε νεανικά τρυπημένα χέρια και πόδια και ψυχές. Ήταν κάτι που με τον καιρό είχες συνηθίσει . Αργά τη νύχτα μπορούσες να τους διακρίνεις ακόμα κι απ’το παράθυρο. Αδύναμες σκιές, τόσο ελαφρά ντυμένες για εκείνο το κρύο που σου έκοβαν την ανάσα. Ένα φύλο είχαν όλοι, δεν ξεχώριζες αγόρια ή κορίτσια, μακρύ ή κοντό μαλλί, δεν είχε σημασία. Ήσουν και πολύ ψηλά, δε διέκρινες λεπτομέρειες. Μόνο όταν γύριζες πολύ αργά το βράδυ, μετά από κανένα ξενύχτι, τους παρατηρούσες στα γρήγορα και με φόβο.
Μια φορά σε είχε αρπάξει, δίχως να το περιμένεις, κάποιος από το μπράτσο ζητώντας σου έναν αναπτήρα. «Δεν … δεν καπνίζω…» του είχες πει έντρομος, ελπίζοντας κιόλας να μην το έδειχνες. «Ούτε κι εγω, ρε φίλε, για το πράμα τον θέλω… ξέρεις… μήπως θες λίγο? Καλή τιμή …» Μακριά μαλλιά και καθόλου δόντια. Μια τεράστια μαύρη τρύπα το στόμα του κι άλλες δύο θολές τα μάτια του. […] . . ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΝΙΚΗΤΑ «Οδοντωτή Μνήμη» εκδόσεις Ιωλκός Δέν ξέρω αν έμαθες τη γλώσσα της σιωπής
κι οτι η ζωή, δεν έχει αναλλοίωτο... Αλήθεια είναι, πώς ό,τι ακινητεί πεθαίνει. Τις κούφιες ώρες μας πίσω τις πήρε ο χρόνος χωρίς ν'αφήσει πισω του σημάδια, λίγα θυμόμαστε, ώσπου η ζωή να μας ξεχάσει... Κι ο χρόνος-- διαρρήκτης στη γλώσσα πάντα της σιωπής Ψιθυριστά σαν τον αντίλαλο, μας τυραννά ως το τέλος... --- "Τον εαυτό μου χάρισα σε σάς... ....μα τώρα φεύγω..." . ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ . photo by Nigel Cooke Ομορφιά μου, Καλη μου, τριανταφυλλένιο μου παιδί. Μην θλίβεσαι, και μην μαραίνεσαι, Αυτός ο κόσμος έμαθε, τις έννοιες, τα πρέπει και τα μη. Δεν σε έχει ανάγκη κανείς, όσο εσύ τον εαυτό σου. Μάθε να θαυμάζεις την ομορφιά σου, *μυρίζοντας κάθε πέταλο σου * θα ανακαλύπτεις πως, Το κάθε ένα από αυτά θα έχει τη δική του ιστορία. Ώσπου να φτάσεις στη ψυχή σου, θα περάσεις από μπόρες και λιακάδες. Ομολογώ πώς θα κουραστείς, θα πικραθείς. Όμως εσύ να προχωράς! * Αγαπημένο μου παιδί Αν θες να κλάψεις, κλάψε. Ποτίζουν οι πόθοι σου "θέλω" από τα διαμαντένια δάκρυα σου. Έτσι θα βρείς την δύναμη να μην φτιάξεις ποτέ την ευτυχία πάνω σε ερείπια των άλλων. ΣΟΦΙΑ ΖΟΥΜΠΕΡΗ Τώρα δυο λόγια σου χλωμά
και τα μαλλιά σου σκέπασαν άστρα απο φώτα «νέον» Τώρα ρακένδυτοι ουρανοί με δεκανίκια σύννεφα και καναρίνια ηλεκτρικά, που φτερουγίζουν ασθμαίνοντας μέσα στα δάση των ματιών σου. Κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ, αν μείνεις μόνη σ’αυτή την πόλη να υπερασπίζεσαι τη μελαγχολία της Κυριακής. Γιατί καλά το ξέρουμε Δεν βρέχει μόνο μέσα μας Ένα αίνιγμα του χειμώνα τα νοτισμένα χείλη μας Ένα αίνιγμα που το έλυσα! Φυλλοροώ μαζί σου ΤΑΚΗΣ ΦΑΒΙΟΣ απο την ποιητική συλλογή «Αόρατοι Θίασοι» . photo web Παιδί του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και των άλλων Τραγικών, που διαβαίνεις στον τόπο σου, με της αυγής τα χρώματα, στις Μυκήνες, το Άργος και ζωντανεύεις το Μύθο, αλύγιστος στους καιρούς, φωτιά, αίμα και ψυχή, λάμψη περισσή, απ΄το φεγγοβόλο αστέρι σου ονειρευόμαστε, εγγόνι μου. Παιδί του ουρανού, χρώματα και βράχια, κάστρα αντρίκεια, η πατρίδα σου, τ’Ανάπλι και στο Μοριά οι στράτες, ψήλωσε στο χρόνο και τόξευσε τ’όνειρό σου, όπως πρέπει στη φυλή μας, που αξίζει… . . ΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ "ΟΡΕΣΤΗΣ", εκδόσεις Χάρη Πάτση . painting by Sandra Kuck […] Επί πολλάς νύκτας, η Φραγκογιαννού δεν είχε δώσει ύπνον εις του οφθαλμούς της, ουδέ εις τα βλέφαρά της νυσταγμόν, αγρυπνούσα πλησίον του μικρού πλάσματος, το οποίον ουδ' εφαντάζετο ποίους κόπους επροξένει εις τους άλλους, ουδέ πόσα βάσανα έμελλε να υποφέρη, εάν επέζη, και αυτό. Και δεν ήτο ικανόν να αισθανθή καν την απορίαν, την οποίαν μόνη η μάμμη διετύπωνε κρυφίως μέσα της:
«Θεμου, γιατί να έλθη στον κόσμο κι αυτό;» Η γραία το ενανούριζε, και θα ήτον ικανή να είπη «τα πάθη της τραγούδια» αποπάνω από την κούνιαν του μικρού. Κατά τας προλαβούσας νύκτας, πράγματι, είχε «παραλογίσει» αναπολούσα όλ' αυτά τα πάθη της εις το πεζόν. Εις εικόνας, εις σκηνάς και εις οράματα, της είχεν επανέλθει εις τον νουν όλος ο βίος της, ο ανωφελής και μάταιος και βαρύς […] . . ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ απόσπασμα της νουβέλας "η φόνισσα" . painting by Dutch School-Utrecht Είναι τα μάτια σφαλιστά
τις ώρες που στοχάζεσαι γυμνές κάμαρες. Όταν ο ήλιος σαν πύρινο γαρύφαλλο σβήνει στο κάρβουνο των βουνών. Ο απόηχος ενός συρσίματος από το φόρεμα σου που πέφτει τρύπα στην καρδιά Την μπολιάζει φωτιά Τα βήματα των περαστικών μια τέτοια νύχτα ειν’ απόμακρα. Δεν ξεχωρίζεις αν ο ήχος έρχεται από το βρεγμένο πλακόστρωτο ή από τις φλέβες στους κροτάφους Μόνο τα χείλη της χαζεύεις να γυαλίζουν στο φως της νύχτας που μπαίνει από το παράθυρο. Το λείο γυμνό του στήθους της η αιώνια αρένα της επιθυμίας Ματιά υγρή που σε κοιτώ με μια δίψα σαν ανάσα ζωής κάτω από το νερό. Σφίγγει το στομάχι. Δένονται τα χέρια. Πλέκονται τα σώματα ασθμαίνοντας έρωτα Κι ένα φεγγάρι που κρύφτηκε γοργά πίσω από τα σύννεφα κουβαλώντας στο λιωμένο ασήμι του ένα πνιγμένο βογκητό. . . ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΕΡΟΥΤΣΟΣ . Painting by Krzyzanowski Ακροβατώ… λεπτό τεντωμένο σχοινί
Νυχτερινής αιώρησης. Σε μια κλωστή τυλιγμένο το κορμί μου σε μια σταγόνα βροχής η φωνή μου απόκοσμη. Εφιάλτης Πετώ πάνω από στέγες σε τόπο αφιλόξενο και λυπηρό γλιστρώ στις σκιές, σε ψυχές αδειανές με απροσδιόριστα σώματα ανακατεύομαι. Εκφυλίζομαι μουσκεύοντας σε ιδρώτα αλλονών ανακατεύω το αίμα μου. Δεν έχω σώμα, δεν έχω άκρα να πιαστώ Φωνή ασώματη, φυλακισμένη σε μια μουσκεμένη σταγόνα βροχής. Μόνο φωνή… Σ’ένα παράταιρο απόκοσμο τίποτα Εφιάλτης Βλέπω τα μάτια μου ανοιχτά διασταλμένες κόρες καρφωμένες στο ταβάνι Μούσκεμα στον ιδρώτα Σταγόνες να πέφτουν πάνω μου Ατέλειωτες φυλακές αμέτρητες φυλακισμένες ψυχές να ορμούν απ΄το ταβάνι, επάνω μου. Εφιάλτης σκοτεινός, υγρός, ατελείωτος Το ρολόϊ σταματημένο σε χρόνο νεκρό Ν΄ανασάνω… κινώ σπασμωδικά σώμα και χείλη ανύπαρκτα Ν’ ανασάνω… Λεπτό τεντωμένο σχοινί εφιαλτικής αιώρησης. ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΝΙΤΗ «Άδηλα Σημεία Αντίστιξης», εκδόσεις Έλευσις Υδράνη, Αθήνα 2017 . photo by Jone Reed Ο ποιητής
είχε στα μάτια αγκυλωμένη μια ακίδα θλίψης. Το πρόσωπο μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο, αχτίδιαζε έναστρες νυχτερινές μυσταγωγίες. Στα χείλη σέρνονταν λέξεις ανείπωτες, ανάμεσα από υπολείμματα χρόνιων κραυγών. Τα χέρια πάλλευκα, έστεκαν παράμερα τρομαγμένα. Φοβούνταν τη σκούρα επέλαση της σκέψης. Ποιητή τον φώναξε κάποιος κι εκείνος τράπηκε σε φυγή. . . ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ . photo by Nicola Davison Reed Θέλει φωτιά να καίει μέρες
Θέλει σαν ξαποστάσει ο κουρνιαχτός να μη μυρίζει σάπιο Θέλει στα μάτια σου να σε κοιτώ φεγγάρι μου χωρίς ντροπή, με πόθο Θέλει την ώρα την τρεχούμενη ένα καινούργιο σκηνικό · στο βρώμικο με γυρισμένες πλάτες και στήθη να λούζονται στο φως Θέλει... . ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΡΗΓΑΣ . photo by Jone Reed |
Archives
March 2024
Categories
All
|