η μελωδια τησ ψυχησ |
Μήν κοιτάς καπνούς και στάχτες
κάτω απ΄αυτά , να δείς ουτοπία κι΄αυταπάτες σ΄επιφάνεια μήν ζείς Μές στην καρκιάν σου η αλήθκεια γραμμένη μές στην ψυσιήν σου την κουβαλάς είν΄΄η ιστορία σε χώμαν ραμμένη μιάν ιστορίαν που δέν ξεχνάς . . ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Κ. . photo: RadioAzione Για να γενεί η θάλασσα βροχή
Σκέψου... Τι έρωτας! ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΡΗΓΑΣ " Ο Κήπος του Ανάγερτου", εκδόσεις iwrite.gr Σβήσε αυτά τα κεριά
τα άφησες εκεί να παριστάνουν τάχα φως Σπάσε τα βουλοκέρια Σφράγισαν γράμματα που δεν έστειλα ποτέ Η Κάρμεν πέθανε γιατί δεν άντεχε το ψέμα Κι η Άννα Καρένινα τον έρωτα Άνευ Όρων Επομένως Θα είμαι μόνο μικρό λουλούδι στο βάζο να περιμένω κάποιον να φρεσκάρει το νερό . ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ ΔΗΛΟΥ . photo: the Elephantpink Μητέρα ....ΣΥΓΧΩΡΑΜΕ!!!...
Με μεγάλωσες, με χαμόγελο στα μάτια... με χάδι Θεού στο μέτωπο, μου χάρισες το κορμί σου σκίζοντας το... για να αντικρίσω τον κόσμο στην γέννηση. Έκλεψα το στήθος σου, απο τα χείλη του πατέρα, για να ζω στο κάθε ξημέρωμα. Κατάληψη έκανα στην αγκαλιά σου ... Έδιωξα απο εκεί ... οτι ποθούσες στον έρωτα... Και ήμουν μόνο εγώ... και ανάσαινα. Μου ζήτησες, να μην κάνω κακό σε άνθρωπο... έλεγες, ακόμα και εχθρός... απο Θεό γεννήθηκε. Με παρακάλεσες, να μην βλάψω ξένα όνειρα... Να μην σβήσω δικά τους πάθη... εξάλλου ... δεν θα μου άνηκαν... Με όρκισες... να αγαπώ στο αίμα ... να λατρεύω τις λέξεις των χειλιών ... να ποθώ στο ένα σώμα, τον έρωτα ... Να φροντίζω άνθρωπο δικό μου...σαν Θεο, ΜΑΝΑ... Συγχώραμε για το παράπονο αυτό ...αλλά ... δεν με έμαθες ... αυτην την καταραμένη νυχτωσιά... Πως θα βγάλω απο το βλέμμα;;; . DIMITRIS ANEMOS . photo:web Κορίτσι ανυπόμονο, να μεγαλώσεις πώς λαχτάραγες, προπέτης του καιρού σου ήσουν, πόσο πεισματικά αγάπαγες περίπατο να βγαίνεις με νεφελοσκεπή τον ουρανό ορμητικά κι αδιάλειπτα σαν έβρεχε… κι εσύ να στέκεσαι άλκιμη... αγρίμι μερωμένο... στο καταράχι μια ακρώρειας, ο νους σου να ποτίζεται… παραδομένος εν λευκώ στης φύσης τα ασίγαστα στοιχειά κι οι παπαρούνες σου να ανθίζουν στα χέρια σου να κοκκινίζουν… Οι αλγεινοί αγέρηδες συχνά σε αφουγκραστήκαν το ένδυμα σου το λευκό φθονήσαν την άσκιαχτη αυθάδεια… που ασώπαστη κι αθρήνητη κάθε τους φύσημα μελοποιούσε, στου σκυθρωπιάσματος την έξη αποχωρούσε... βαθειά καταθλιβόταν μα… λησμονούσε, απ’ τη βουνοκορφή σκυφτή… τις θάλασσες θωρούσε, στο βλέμμα αναθάρεμα, στην καρδιά άξαφνο πετάρισμα, κι έτσι… ξανά σκιρτούσες… απ’ του τοπίου την αψάδα αναστημένη κι οι παπαρούνες σου φούντωναν μέσα στ’ αξόδευτά σου χέρια, της άχλης η ανθόβολη παραφωνία… κι όπου το βήμα σου περπάταγε οι πέτρες χορταριάζανε ελπίδα να βλαστήσει… κι οι θάλασσες μπλαβίζανε, από τις παπαρούνες χρωματίζονταν, όταν τις έραινες με τα χεράκια τα μικρά… . ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΡΒΑΡΑ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ "Ραγισμένος Ουρανός - η ώρα της εξόδου", εκδόσεις Όστρια Βιβλίο . photo : veevidly.com Έλεγες πως η θάλασσα γιατρεύει τους καημούς
τους ταξιδεύουν τα κύματα μες στο απέραντό τους Νοτίζει η αλμύρα και ξεπλένεται η ψυχή Πάνε μέρες που λογαριάζω να κατεβώ στο βραχνό ακρογιάλι εκεί που οι πελαργοί χαμηλώνουν τα ράμφη του να βαφτιστώ δεύτερη φορά θαλασσινό νερό να βυθιστώ σε μια θάλασσα σκοτεινή να την πιω γουλιά γουλιά ωσότου να με καταπιεί και να φύγω ευτυχισμένη έναν θάνατο ανέκκλητο σε χρόνο ανύποπτο αφήνοντας πίσω τα παιχνίδια των ανθρώπων που θα’ πρεπε να παίζονται στα ίσα. Ποτέ δεν φίλιωσα με τον εαυτό μου μια ήττα πουπουλένια και αξιοπρεπή μικρές στιγμές σε γενναιόδωρες υποσχέσεις κι ο φόβος από επιτηδευμένα ψέματα σε δρόμους ντροπής. «Αυτόχειρας» μια λέξη άηχη που γνέφει περιπαιχτικά. Κι ότι κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν Είναι ο τρόπος που αγαπήθηκαν… . ΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΑΛΗ . painting by Willem Haenraets |
Archives
March 2024
Categories
All
|