η μελωδια τησ ψυχησ |
"Τι άρωμα είναι λοιπόν, εκείνο που πετιέται
μεθυσμένο κι ακόλαστο μέσ' από το κορμί Σου;..." ................... "Όταν ανοίγεις τα μάτια Σου τα μεγάλα και με κυττάζεις, ανοίγονται μπροστά μου θάλασσες μακρινές κι αλίμενες, αχόρταγες για το κορμί του ναύτη." .............. "Είσαι λευκή και πληγώνεις τα μάτια μου Και θέλω να σε σφίξω νύχτες ολόκληρες μέσα στην αγκαλιά μου και τα ξημερώματα να βγεις αγνώριστη κι απελπισμένη με μιαν αγιάτρευτη πληγή στο μέρος της καρδιάς και με τον απέραντο πόθο του θανάτου μέσα στα μεγάλα Σου, τα όμορφα μάτια." ............... "Θα σε σφίξω τότε με τον εναγκαλισμό των ζώων μέσα στη νύχτα των οργασμών. Και θα νιώσω να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι δικό μου. Ένα δημιούργημα του πόνου μου ένα κορμί που το διέπλασα εγώ και το διέφθειρα εγώ όργανο σάρκινο της ανίας μου και της βαθιάς κι αγιάτρευτης διαφθοράς του νου μου." .............. "Φοβούμαι μην τρελαθώ. Τα μάτια μου βλέπουν βαθιά, πολύ βαθιά και κλαίνε." . . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ αποσπάσματα απο : "Όφις και Κρίνο" ...
Σιγά σιγά είχα συνηθίσει την φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του∙ δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται και υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν. . . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ [...]
«Δεν μπορούμε ν’αλλάξουμε την πραγματικότητα , λεει ένας αγαπημένος μου Βυζαντινός μυστικός∙ ας αλλάξουμε τότε το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα». Αυτό έκανα όταν ήμουν παιδί ∙ αυτό κάνω και τώρα στις πιο δημιουργικές στιγμές της ζωής μου. Τι θάματα, αλήθεια, είναι το μάτι, το αυτί, το μυαλό του παιδιού , πως ρουφούν αχόρταγα τον κόσμο τούτο και γεμίζουν ! Ένα πουλί με κόκκινες, πράσινες, κίτρινες φτερούγες, ο κόσμος ∙ και πως το κυνηγάει το παιδί να το πιάσει ! Αληθινά, τίποτα δεν μοιάζει περισσότερο με το μάτι του Θεού όσο το μάτι του παιδιού,[...] ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - απόσπασμα "Αναφορά στον Γκρέκο", εκδόσεις Καζαντζάκη Παππού αγαπημένε, πόσος καιρός πέρασε από τη νύχτα εκείνη που κοιμήθηκα στο Τολέδο κι οσμίστηκες πως έφτασε ένας Κρητικός στη γειτονιά σου και σηκώθηκες από το μνήμα σου, γίνηκες όνειρο κι ήρθες και με βρήκες? Μια αστραπή? Τρεις αιώνες ? Ποιος μπορεί στον αέρα της αγάπης να ξεχωρίσει την αστραπή από την αιωνιότητα? Πέρασε από τότε μια ζωή, όλη μου τη ζωή ήμουν ένα δοξάρι σε ανήλεα, αχόρταγα χέρια, πόσες φορές τα’αόρατα χέρια τέντωσαν, παρατέντωσαν το δοξάρι και το άκουγα να τρίζει να σπάσει! Ας σπάσει! Φώναζα με είχες, μαθές, προστάξει, παππού, να διαλέξω, διάλεξα.
Νίκησα? Νικήθηκα? Τούτο μονάχα ξέρω: είμαι γεμάτος πληγές και στέκουμαι όρθιος. Γεμάτος πληγές, όλες στο στήθος, έκαμα ο,τι μπόρεσα, παππού περισσότερο, καθώς μου παράγγειλες, απ’ότι μπόρεσα, να μη σε ντροπιάσω κι έρχουμαι τώρα πια τέλεψε η μάχη να ξαπλώσω δίπλα σου, να γίνω χώμα δίπλα σου, να περιμένουμε μαζί κι οι δυο τη Δευτέρα Παρουσία. Φιλώ το χέρι σου, φιλώ τον ώμο το ζερβό σου, Παππού, καλώς σε βρήκα! . . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Απόσπασμα από το βιβλίο, «Αναφορά στον Γκρέκο», εκδόσεις Καζαντζάκη . photo:Patrizia Paradiso Ποιό είναι το χρέος μας? Να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια.
Να μην φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάζουμε το βάραθρο Χωρίς ελπίδα και φόβο. . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Απόσπασμα, «Ταξιδεύοντας», σελ. 139, 2η έκδοση 1965, Εκδόσεις Καζαντζάκη |
Archives
March 2024
Categories
All
|