η μελωδια τησ ψυχησ |
[...] Μα εγώ πια πρέπει να τελειώσω γιατί κάτι πρέπει να σου πω. Μιλώ σα να ορκίζομαι. Ξεσκούφωτος μιλώ σα να προσεύχομαι. Ορκίζομαι στο στρογγυλό κόνισμα του ήλιου και στην κρεμασμένη καντήλα του φεγγαριού. Στα χωράφια που τα μάτωσαν οι παπαρούνες. Στο πρώτο κλάμα του παιδιού και στο στερνό ψυχομάχημα του γέρου. Στον ιδρώτα τον άγιο και στην πίκρα τη σεπτή. Ορκίζομαι πως απόψε έγινα απέραντος γιατί σ’ α γ α π ώ ! . . ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ . painting : Yuriy Ibragimov ...
Σιγά σιγά είχα συνηθίσει την φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του∙ δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται και υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν. . . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας, θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους. Όμως εγώ δε θάχω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτετεμένα τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσαι- μου' λεγες- έτσι· έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου· με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν, πώς να' χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου. . . ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις… Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις . . ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΧΡΕΣ (J o r g e L u i s B o r g e s) Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια. Τις πνίγουν οι νεροποντές. Τις κυνηγούν οι βοριάδες. Δεν είμαι η φωτιά. Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο άνεμος. Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά. Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια. Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί. Δεν είμαι ο άνεμος. Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός. Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες. Τους ημερεύουν οι ζέφυροι. Τους μαγεύουν οι σειρήνες. Όχι. Δεν ειμ’ ωκεανός. Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι. Δε σου τάζω την απανεμιά. Ούτε τις γλυκές ισημερίες, και τις αλκυονίδες ζεστασιές. Δεν είμαι λιμάνι. Εγώ... Δεν είμαι... Παρά ένας κουρασμένος στρατολάτης. Ένας αποσταμένος περπατητής... Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς για ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων. Και αν θέλεις... Έλα να τ’ ακούσουμε μαζί. . . ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ |
Archives
March 2024
Categories
All
|