η μελωδια τησ ψυχησ |
Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός! και το κορμί μου γίνεται ναός, δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή• μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι... Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα, από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη, Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα. Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή* το γράφει-- τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει! Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια, στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα, με της αθανασίας τα τραγούδια υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα. Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός• ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός! ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Το να μ’ αγαπάς όταν δε φορώ παπούτσια σημαίνει ότι αγαπάς τα μακριά ηλιοκαμένα μου πόδια, τα γλυκά μου, καλά και χρήσιμα σαν κουτάλια. Και τις πατούσες μου, αυτά τα δυο παιδιά που τ’ άφησαν να βγουν να παίξουνε γυμνά. [...] Τα κύματα είναι ναρκωτικό, φωνάζουν υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω, όλη τη νύχτα. Ξυπόλητη παίζω ταμπούρλο πάνω κάτω στην πλάτη σου. Το πρωί τρέχω από πόρτα σε πόρτα του ξυλόσπιτου παίζοντας κυνηγητό. Τώρα με αρπάζεις από τους αστραγάλους. Τώρα ανεβαίνεις προς τα πόδια και έρχεσαι να με καρφώσεις στο σημείο της πείνας μου. . ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ’αυτούς φιλεναδίτσα τρυφερή υποσχετική οι αχρείοι. Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου από πλευρό ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας απ’τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα. Μην ξεχάσεις φτυσ’τους. Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό η κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων ας περιμένουν οι αχρείοι. . ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ . photo:Federico Erra Τώρα που η θέληση είναι προσήκουσα σε όλη της τη δύναμη,τώρα ακριβώς είναι πιο ασθενής και πιο θεοφοβούμενη. Απόλυτη δυσπιστία προς την οργανωτική δύναμη μιας θελήσεως η οποία εργάζεται για την κοινότητα.Είμαστε περισσότερο από όσο ποτέ ελεύθεροι να στρέψουμε το βλέμμα προς όλες τις κατευθύνσεις, δε διακρίνουμε όρια σε κανένα σημείο. Έχουμε αυτό το πλεονέκτημα να αισθανόμαστε γύρω μας ένα διάστημα απέραντο.
Αλλά και ένα κενό απέραντο. Και η μεγαλοφυία όλων των ανώτερων ανθρώπων του αιώνος μας συνίσταται εις την θριαμβολογία, γι’αυτό το τρομερό αίσθημα του κενού. . ΦΡΙΝΤΙΧ ΝΙΤΣΕ απόσπασμα : «Η θέλησις της δυνάμεως», σελ. 180, Ενωμένοι Εκδότες 1961 Φεγγάρια αναπνοές λούζουν
τις όχθες του κατακερματισμένου χρόνου Η σκιά της διαλύεται υγρή, καθώς τα δάχτυλα σφίγγουν τις κορδέλες του πόθου. το μπλέ του ουρανού και της θάλασσας αφρίζει στις φλέβες των χεριών της κι αυτός ολόκληρος ίριδα που πάλλεται στον καθρέφτη του δειλινού. . ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥΣΕΛΙΜΙΔΟΥ "Ανοίκειος Νόστος", εκδόσεις Ιωλκός Μη φεύγεις θηρίο θηρίο με τα σιδερένια δόντια θα σου φτιάξω ένα ξύλινο σπίτι θα σου δώσω ένα λαγήνι θα σου δώσω κι ένα κοντάρι θα σου δώσω κι άλλο αίμα να παίζεις. Θα σε φέρω σ’αλλα λιμάνια να δεις τα βαπόρια πως τρώνε τις άγκυρες πως σπάζουν στα δυό τα κατάρτια κι οι σημαίες ξάφνου να βάφονται μαύρες. Θα σου βρω πάλι το ίδιο κορίτσι να τρέμει δεμένο στο σκοτάδι το βράδυ θα σου βρω πάλι το σπασμένο μπαλκόνι και το σκύλο ουρανό που βαστούσε τη βροχή στο πηγάδι. Θα σου βρω πάλι τους ίδιους στρατιώτες αυτόν που χάθηκε παν τρία χρόνια με την τρύπα πάνω απ’ το μάτι κι αυτόν που χτυπούσε τη νύχτα τις πόρτες με κομμένο το χέρι Θα σου βρω πάλι το σάπιο το μήλο. Μη φεύγεις θηρίο θηρίο με τα σιδερένια δόντια. . ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ εκεί που ξεψυχά το δειλινό
και οι ψυχές των ανθρώπων λοξοδρομούν προς τα άστρα, εκεί ξανασαίνει η ποίηση... εγώ,επιδέχομαι τη θνησιμότητα του αθώου... λίγο ακόμα και θα υπήρχα για σήμερα... ...τώρα,σπαράζω... . ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ δημοσιεύτηκε στις 30.11.15 : http://lykavgi.blogspot.gr/2015/11/blog-post_30.html Πλέκω τον έρωτα
με λαίμαργη γραφίδα. Αθώο το χαρτί διπλώνεται στην αιωνιότητα, οι λέξεις, μεταξένιο νήμα, τυλίγουν το σώμα σου. Πνίγονται οι στίχοι στο άρωμα της ηδονής σου. Κεντάς τον ήλιο αγναντεύω πελάγη, κάθετες οι ματιές μας φλυαρούν ανάγωγα στις οροσειρές της αγάπης. Τετελεσμένη αθωότητα στεφανωμένη με στίχους, αναδυόταν χρυσαφένια μέσα απο’τα σώματά μας. . ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ «Οργασμός Αγάπης», εκδόσεις Όστρια Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου. Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά. Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα· πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι, και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα. Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου, μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα... . ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ . Painter: Thomas Saliot Ποιό είναι το χρέος μας? Να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια.
Να μην φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάζουμε το βάραθρο Χωρίς ελπίδα και φόβο. . ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Απόσπασμα, «Ταξιδεύοντας», σελ. 139, 2η έκδοση 1965, Εκδόσεις Καζαντζάκη |
Archives
March 2024
Categories
All
|