η μελωδια τησ ψυχησ |
if you’re going to try, go all the way. otherwise, don’t even start. if you’re going to try, go all the way. this could mean losing girlfriends, wives, relatives, jobs and maybe your mind. go all the way. it could mean not eating for 3 or 4 days. it could mean freezing on a park bench. it could mean jail, it could mean derision, mockery, isolation. isolation is the gift, all the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. and you’ll do it despite rejection and the worst odds and it will be better than anything else you can imagine. if you’re going to try, go all the way. there is no other feeling like that. you will be alone with the gods and the nights will flame with fire. do it, do it, do it. do it. all the way all the way. you will ride life straight to perfect laughter, its the only good fight there is. . CHARLES BUKOWSKI painting: Artist Hall Groat II painting by artist Hall Groat II painting by artist Hall Groat IIpainting by artist Hall painting by artist Hall Groat IIGroat II Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αγάπη ,
ας μιλήσουμε για την βροχή…… Τα πτώματα είναι πτώματα των ψυχών. Καταραμένη μες στα αμέτρητα κομμάτια της η ζωή τώρα πια εκπορνεύεται… Τη βλέπω ήδη που παζαρεύει την τιμή στις αγορές του εφήμερου , γλείφοντας τα αρχίδια ενός καυλωμένου θανάτου , να εκσπερματώνει τις τρομερές της επιθυμίες πάνω σε όλα τα σώματα , πάνω σε όλα τα ανταλλάγματα , και οι σκιές της να τρέφονται ανελέητα απ’τα δικά μας σκοτάδια…. Κι αν ποτέ φιλιόμαστε είναι για να γλείψουμε τους ακρωτηριασμούς μας , είναι για να αιμμοραγήσουμε ο ένας μέσα στον άλλο και οριστικά να πεθάνουμε! Νομίζω πως έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στις περικοπές , που είμαστε έτοιμοι να αγαπηθούμε με δόσεις! Θα είμαστε τόσο ευτυχισμένοι κάτω από τα γραμμάτια μας , θα έχουμε μια ζωή κάτι για να ξοφλήσουμε…. Τα πτώματα είναι πτώματα των ψυχών και η ζωή ολάκερη τώρα πια εκπορνεύεται , μετρώντας με χυδαιότητα τα τρέχοντα επιτόκια της! Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αγάπη , ας μιλήσουμε για την τιμή , για μια γαμημένη γενική ευδαιμονία για μια μονάχα μοναξιά.... ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΣΤΟΥΔΑΣ ποιητική συλλογή 'Ενώ Δεν Ήσουν Εκεί' εκδόσεις bookstars . art: Pablo Picasso Έχω ένα μπουκάλι κόκκινο στυφό κρασί, ένα κουβανέζικο πούρο με άρωμα βανίλιας κι ένα χαμόγελο στο στήθος που όλο πάει να πλησιάσει την καρδιά. Έχω ένα βινύλιο που σκουπίζεται στη βελόνα του πικ-απ, ένα γάτο που τρίβεται στα πόδια μου κι ένα δάκρυ στο μάγουλο που όλο πάει να στάξει στο χαρτί. Έχω ένα νυσταγμένο φεγγάρι στο τελάρο του παραθύρου, ένα τηλεσκόπιο στραμμένο στη ζώνη του Ωρίωνα και μια ημικρανία που φλερτάρει τον αριστερό μου κρόταφο. Έχω πάντα κάτι απ’ την τελειότητα της παιδικής μου αθωότητας και κάτι απ’ την ασχήμια της κατάρρευσης των απολυτοτήτων της εφηβείας μου. Έχω ρυτίδες και αστραπές στη λάμψη των ματιών μου, μεγάλες, αλλά και μίζερες στιγμές, κι αντανακλάσεις ανελέητων κι ακόρεστων ερώτων. Αλλά, έχω ακόμα, μονίμως, μια ανοιχτή αγκαλιά, άγρυπνους πόθους και μεγάλους ευγενείς σκοπούς για έναν κόσμο καλύτερο, που δυστυχώς, δε σε περιέχει. . ΝΙΚΗ ΒΛΑΧΟΥ Από την ποιητική συλλογή ‘’Μυχιοθήκη’’, εκδόσεις Βεργίνα * ΒΡΑΒΕΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ «ΤΕΧΝΗ» ΚΙΛΚΙΣ, 2008 . art : ΝΙΚΗ ΒΛΑΧΟΥ Ένας άντρας ξυπνάει αχάιδευτος μέσα στη νύχτα
ξεκουμπώνει προσεκτικά τα φώτα του δωματίου του παραμιλώντας για την τόση μοναξιά των οικόσιτων δρόμων ∙ (μπάνιο, κρεβατοκάμαρα, σαλόνι, και κουζίνα και ούτε ένα κορνάρισμα, μια τόση δα προσπέραση στο αχανές του λινοτάπητα) φοράει τα ξυλοπόδαρά του τα καινούργια σαν βιογραφία χέρια του το στήθος του που σκύλος διαρρήκτης γεννήθηκε ∙ κάνει να φορέσει και το πρόσωπό του και μια γυναίκα που την λένε Αγαύη τον σημαδεύει με ένα κοτσάνι στο μάγουλο και το ξηλώνει μονομιάς από τότε ζει ένα μαρτύριο: κανείς δεν πιστεύει πως δίχως κεφάλι πνίγηκε στο μέσο ενός φθόγγου και στο γαλάζιο της ησυχίας θαμπόφωτο . ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ «Αναμνεζα», σελ. 19, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2014 . photo:http://www.allmacwallpaper.com/mac-wallpaper/A-man/3763 Ζει μέσα της. Πάντα ζούσε. Μήπως δεν ήταν τα δέντρα και τα ποτάμια, Της ψυχής της τα όρια και τα άπειρα συνάμα; Η μάλλον εκεί που τόξευαν βελονιάζοντας κάθε ουρανό κι έρρεαν αντίστοιχα.. Μήπως ο άνεμος αυτός που τα σύννεφα ανακατεύει, συνθέτει, σκορπάει, Δεν είναι ο ίδιος που κρύβεται ανάμεσα στα μαλλιά της; Ή στα μάτια της... Οι δίνες και οι θύνες της. Το λείο του κορμού της σαν άμμος σε έρημο απάτητη, Όπως μετά από κάθε βράδυ... Τα περικλείει όλα και περικλείεται σε όλα. Το αιώνιο θήλυ... Της φύσης και του κόσμου. Της μορφής της ποθητός λαιμός σαν κολώνα δωρική.. Λιτή.. Απέριττη.. Ανάσα φέρει κι ανάσα δίνει. Πνοή. Έρωτα και ζωή. Χους.. με πνοή αρώματα. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΕΡΟΥΤΣΟΣ πρώτη δημοσίευση: Ideostrovilos . photo:movie memorie di una geisha Αγόρασε μου μια κούκλα
με μακρυά μαλλιά, να ΄χω να κόβω σε κρίσεις πανικού. Θα την λέω, Μαρία ! Χωρίς ρούχα , ίσως τη ντύσω με χάρτινα ποιήματα σου όταν λείπεις θα τα καίω, εισπνέοντας εσένα, εκπνέοντας απώλεια ! Να λέει μόνο δυο λέξεις : Είμαι καλά ! Ας είναι ελαττωματική... θα κάθεται πάντα να μετρά τις ανάσες μου. Στις άπνοιες θα με κλωτσά, με το πόδι το κουτσό.. Δήθεν με νοιάζεται... Με δάχτυλα όμορφα , κοκαλωμένα, να μετρώ επάνω τους απόπειρες Και μάτια ολοφώτεινα στο σκοτάδι... ίσως ακροβατήσω στο περβάζι. Όταν πρέπει... θα τη βάψω χρυσή. Για να τη κλέψουν. Να μην τη βλέπω.. . ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ […] Έβαλα το χέρι μου στο στόμα της και της είπα να μη χασμουριέται. Προσπάθησα να της πω πόσο ενθουσιασμένος ήμουν με την ζωή και πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί∙ αυτά της έλεγα ενώ σχεδίαζα να φύγω από το Ντένβερ σε δύο μέρες. Αποτραβήχτηκε κουρασμένα. Μείναμε ξαπλωμένοι ανάσκελα να κοιτάμε το ταβάνι […]
……………………σελ. 92 . «Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά […]» ……………………οπισθόφυλλο (εφημ. New York Times) . ΤΖΑΚ ΚΕΡΟΥΑΚ, «στο δρόμο» εκδ. Πλέθρον 2015 . art: Noelle Clemente το λευκό σώμα αυτής της γυναικός φωτίζονταν εκ των έσωθεν μ’ ένα φως τόσο λαμπρό ώστε εδέησε να πάρω τη λάμπα και να την ακουμπήσω χάμω στο πάτωμα που να μπορέσουνε οι σκιές των δύο τόσο ευγενικών μας σωμάτων να προβληθούν στον τοίχο με μίαν ιερατικότητα βιβλική η λάμπα έκαιε συνεχώς — η πηγή του πετρελαίου ήτανε ανεξάντλητη -- όλη τη νύχτα την ακόλουθη μέρα κι’ όλη την επόμενη νύχτα χάμω στο πάτωμα πάνω στα πλούσια στοιβαγμένα χαλιά τα ωραιότερα φρούτα τα λαμπρότερα λουλούδια — όπου επικρατούσαν οι πικροδάφνες άσπρες και ρόδινες -- η ατμόσφαιρα — συμβολική — από ένα κίτρινο : ένα κίτρινο χρυσό . ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ Art: Νίκος Εγγονόπουλος Την σκέψη μου έβγαλα
απ' του ονείρου τη γη, τη μισοβυθισμένη στης ψυχής την ατλαντίδα. Σέρνοντας την άβουλη μ' ένα χαμόγελο μακρύ, όπως σέρνονται με βούληση από σκουριασμένους μαγνήτες οι κόκκινοι πλανήτες. Ήταν το ίδιο χαμόγελο... που ξεσηκώνει τα χείλη και ασπρίζει τα πάνινα παπούτσια. Ήταν ντυμένη η σκέψη μ' ένα φαρδύ φουστάνι, επίδεσμος φωτιάς στο παγωμένο σώμα, μ' έντονες πορτοκαλί βούλες... σημαδούρες ξεπλυμένων νησιών στα θολά νερά του πεπρωμένου. Και η αταίριαστη φίλη της σκέψης, η Λάχεσις... μεθυσμένη από την παρθένα αδιαφορία, χτένιζε τ' άσπρα της μαλλιά, τυλίγοντας στο σουβλερό αδράχτι της το νήμα της ζωής, υφάδι αραχνοΰφαντης κουρτίνας , στα σκοτεινά δωμάτια του Μινώταυρου. Πόσο όμορφη είναι η σκέψη , πίνοντας απ' το κόκκινο κρασί της ζωής, χωρίς να πνίγεται μέσ' τη λαλιά της, μικρή στο μεγαλείο της μεγάλη στη μικρότητα της. Όλα κάποτε τελειώνουν ... όπως οι λέξεις χωρίς περισπωμένες, κάστρα λεηλατημένα απ ' την άνοια της ζωής. . ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ . photo:http://indulgy.com/post/TNVELRfbU1/windy-path Πέρασε ο καιρός της άλωβης παραχώρησης
τώρα μας απόμεινε η πληθωρική καταισχύνη της απόδημης λογομαχίας. Έκανες την διαφορά της αμφικτυονίας της αλληλέγγυας προσφοράς των επιγόνων της χρηστοφόρας ειρήνης των επερχόμενων. Λάρνακα του φωτός και του χρόνου περιχυμένη μύρο τις εποχές, Πως αστροβολάει το βλέμμα σου καταρράχτης άχρονες νοσταλγίες και σιωπές των κυττάρων σου! Πως ανατέμνεις τον άνθρωπο στις αχνές περιφορές του χρονοδείχτη! Πως η λέξη βουλιάζει στα μάτια σου! . ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ Από την ποιητική συλλογή, «ελπίζω στον αειφθόγγο μέλλοντα», εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα 2015 . Photo: Federico Erra |
Archives
March 2024
Categories
All
|