η μελωδια τησ ψυχησ |
Αυτά τα παιδιά
έφτιαχναν ήλιους με φλούδες από πορτοκάλι και αχτίδες με κεριά σβησμένα. Πάντα τους τοποθετούσαν στην άσφαλτο, με νύχτα να μοιάζει. Ήθελαν το φεγγάρι να πάψουν, άχρηστο τους φαινόταν και μόνο αστέρια κένταγαν με κλεμμένες καραμέλες. Κανένας δεν κατάλαβε τι μας μήναγε η ψυχή τους, γι’ αυτό και ο κόσμος άρχισε να μοιάζει όλο και περισσότερο στους ήλιους αυτών των παιδιών. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ drawing by Konstantia Fagadaki ------------------- «φλούδες απο πορτοκάλι» εκδόσεις Λιοτρίβι Μακρινές μου επιθυμίες, σαν τα χελιδόνια φεύγετε κι επιστρέφετε ξανά σε φωλιές γκρεμισμένες. Ξέρετε, οι άνθρωποι ξεσκονίζουν τις αναμνήσεις, βάφουν με ώχρα τους τοίχους για να ξεχνάνε τις οδύνες, κατεδαφίζουν τις ενοχές, εξοστρακίζουν τη ζωή τους. Για εσάς, τις απόμακρες επιθυμίες, χτίζω στέρεο ουρανό για να μη μένουν ορφανές οι επιστροφές σας. Η καρδιά, μαγικό βιολί, σας καλεί στα σύρματα των ανεξερεύνητων ορίων. Έχω ανάγκη το αντάμωμα του αποχωρισμού, λευκό και μαύρο μαύρο και λευκό, γιατί θέλω να ξαναγυρίσετε. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ --------- Mes désirs lointains, Vous partez comme comme les hirondelles Et vous retournez de nouneau aux nids abîmés. Vous savez, les gens dépoussièrent les mémoires, peignent les murs d’ ocre pour oublier les douleurs, démolissent les culpabilités, excommunient leur vie. C’est pour vous, désirs lointains, que Je construis un ciel solide pour que vos retours ne restent pas orphelins. Le cœur, violon magique, vous appelle aux fils de limites inexplorées. J'ai besoin de la rencontre de la séparation, blanc et noir noir et blanc, car je souhaite votre retour KOSTAS VASSILAKOS ------------------- "Πιασμένοι απο το χέρι - MAIN DANS LA MAIN" μτφ. Παρασκευή Μόλαρη εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ Ένα πρωί δεν θα ανοίξουν τα μάτια μου Να ερωτευτούν του ήλιου το χαμόγελο Και του σύννεφου την θλίψη , Μήτε των λουλουδιών το αγίασμα Όπως κάνουν χρόνια τώρα. Κάποιο πρωινό Δεν θα ακούσω Των παιδιών τα τιτιβίσματα Στη γειτονιά των αναμνήσεων, Μήτε τις καρδερίνες στα κλαδιά του κέδρου να με μαγεύουν. Μια μέρα που θα μοιάζει σαν όλες Και ο κόσμος χαρμολύπες θα πίνει, Με ένα σταυρό στους ώμους Και στου νου τ’ ανεκπλήρωτα, Εγώ θα ταξιδεύω για πάντα. Αυτή τη μέρα δε θα μπορώ Να σας πω πόσο σας αγαπώ, Μήτε να χαϊδέψω την καρδιά σας Με λόγια καλοσυνάτα Και πράξεις Ευαγγελικές Αυτή τη μέρα οι αγαπημένοι μου Θα θέλουν να ψιθυρίσουν τόσα πολλά, Μα η σιωπή μου θα αντιλαλεί Στου κενού τον καταρράκτη Και στην εικόνα των δακρύων. Μια τέτοια μέρα , Ανήκει σε όλους μας . Μια τέτοια μέρα, ορόσημο Μεταξύ ύπαρξης, χάους και αιωνιότητας Θέλω να έχω προλάβει τη συνήθεια , Να έχω πει και να έχω ολοκληρώσει Όσα νιώθει η ψυχή μου για εσάς. ........................... σελ. 89 ποιήμα "υγρασία" ενότητα : άγκυρες φωτός Στάζουν υγρασία Οι τοίχοι της μοναξιάς Κι ούτε μια κρίση αλήθειας Να απαντήσει στα αμέτρητα γιατί ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ "το αριστερό μισό του Ήτα", εκδόσεις Αγγελάκη Τις νύχτες μένουμε ξάγρυπνοι,
Γιατί βουίζει ο θρήνος των νεκρών. Τις νύχτες μένουμε ξάγρυπνοι, Γιατί φοβόμαστε τα ουρλιαχτά των θεριών. Γιατί συγχωρνάμε τους λυγμούς των γλάρων που πασχίζουν ν’ ανεβάσουν τα βράχια στ’αστέρια. Γιατί θρηνούμε την χελιδονοφωλιά που ο Μορφέας έπλεξε μ’ αμμολουλουδα δίπλα στο κύμα. . . ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ «Λόγια Δραπέτες» εκδόσεις Άνεμος Κάθε μέρα ένα χαμόγελο εισέβαλλε από αντίκρυ
στην ψυχή μου. Κάθε μέρα αγκάλιαζα τη φωνή σου και η μάνα φίλευε με ευχές τη στράτα σου. Μη φοβάσαι, μου έλεγες, Φίλος και αδελφός σου, εγώ. Γαντζωμένος από τους ώμους σου, ένα ποδήλατο η ζωή με σπασμένες ακτίνες στις λακκούβες με τα χωμάτινα όνειρα. Μη φοβάσαι, μου έλεγες. Τα λόγια της ασπρόμαυρης εποχής, αφηνιασμένα άλογα που μάτωναν στα κακοτράχαλα απομεσήμερα της γειτονιάς. Μη φοβάσαι, μου έλεγες. Τα στοιχισμένα καυσόξυλα στον αυλόγυρο ρυμουλκούσαν τα χρόνια μας σε ταξίδια αγκιστρωμένα από τους ήχους των τζιτζικιών στη βερικοκιά. Μη φοβάσαι, μου έλεγες . Το ένα βράδυ, μαζί κερνούσαμε αστέρια έναν σιωπηλό ουρανό. Το άλλο βράδυ ήσουν εκεί, φωτεινός φάρος στον δρόμο μου. Ακόμα φοβάμαι τους ανθρώπους, είναι καμωμένοι από υλικά απληστίας και ψεύτικα αισθήματα. Από τότε πέρασα τόσα χρόνια ανάμεσά τους και όμως κρυώνω, κρυώνω πολύ, φίλε μου. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ "το Ω των Ωκεανών", εκδόσεις Σοκόλη . painting by Panayiotis Tetsis Κάθε πρωί
έφερνες στις χούφτες μου έναν τρομαγμένο ουρανό κι εγώ σε κέρναγα δυο σπόρους ευτυχία. Κάθε πρωί λευτέρωνες απ’τη μυρτιά δυο ευωδιές εγκλωβισμένες κι εγω χάιδευα τη σκιά σου. Μια άνοιξη χωρίς λουλούδια έσταξε στα πόδια μου λίγο αίμα από κρότο. Γιατί; .............................................. σελ. 63 ποίημα "Γιατί ;" Για να πνίξω τ' άδικα, ξόδεψα όλα μου τα Ναι. Τώρα που θέλω να βουλιάξω τις αδυναμίες μου μου έμειναν τα Όχι. ...............................................σελ. 73 ενότητα : ποιητικά αποτυπώματα . ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ από την ποιητική συλλογή, «ανάμεσα σε δυο στιγμές», Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 2017 . Photo: Michelle Ried Από ξεχασμένους τοίχους εκλιπαρούν οι σιωπές να τις προσέξει ο χρόνος. Η σκόνη, ετοιμόρροπη, αιωρείται στην αγκαλιά των ιστών, μιλάει συνθηματικά στα αδιάφορα βλέμματα. Ίσως και να την προσέξουν. Οι ανοιχτές πόρτες σαστισμένες, δεν μπαίνει πλέον κανένα κύτταρο, ούτε σαν βιαστής της μοναξιάς. Τα λιγοστά χαμόγελα ζουν έναν περίεργο θάνατο, μέσα στην καρδιά του κόσμου δηλώνουν αγνοούμενα. Όμως, για δες… ο μαραμένος βασιλικός μοσχοβολάει ακόμα. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ " Ανάμεσα σε δυο στιγμές ", Εκδόσεις Σοκόλη . *το συγκεκριμένο ποίημα, έλαβε τιμητική διάκριση στους 31ους ποιητικούς αγώνες Δελφών που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. . photo: David Tchalidze |
Archives
March 2024
Categories
All
|