η μελωδια τησ ψυχησ |
Το να καις αλλά να μην λάμπεις είναι μεγάλος πόνος, Όμως το να μην καις καθόλου, αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Το να έχεις γεμάτη καρδιά αλλά το χέρι σου άδειο είναι πράγματι πόνος, αλλά το να έχεις γεμάτο χέρι και να μην βρίσκεις να προσφέρεις είναι ακόμα μεγαλύτερος πόνος. Το να είσαι σακάτης στα ριζά του λόφου της καρδιάς σου είναι μεγάλος πόνος, μα το να φτάνεις στην κορφή και να ανακαλύπτεις ότι είσαι μόνος, αυτός είναι ο πιο βαθύς πόνος. Το να έχεις ένα τραγούδι στην ψυχή σου αλλά όχι τη φωνή για να το τραγουδήσεις είναι μεγάλος πόνος. Αλλά το να έχεις και το τραγούδι και τη φωνή μα να μη βρίσκεις κανέναν να σε ακούσει, αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Κάποτε στάθηκα επαίτης στην πύλη του ναού. Η νύχτα άπλωνε το πέπλο της στα πάντα, και το χέρι μου εξακολουθούσε να’ναι τεντωμένο κι άδειο. Μα έπειτα από επτά φεγγάρια στάθηκα στο προστώο του ναού να μιλήσω στο δάσος για την άνοιξη, και για την άνοιξη στην καρδιά μιας κόρης, και για την άνοιξη σαν την αρχή του δρόμου. Κανείς όμως δεν με άκουγε. Κι αυτός ο πόνος ήταν ο πιο μεγάλος . ----------------------------- πόσο μακριά στέκομαι από τους ανθρώπους όταν βρίσκομαι ανάμεσα τους, και πόσο κοντά τους όταν είμαι μακριά. ------------------------------- ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ "ο προφήτης" Βράδιασε
και δεν φέγγει καθόλου πια η θάλασσα μόνο τα μάτια σου φέγγουν …κι ας φεύγεις κι ας χάνεσαι, φέγγεις… στολισμένη τα δάση στα μάτια, στολισμένη τους πόθους στα στήθη κι ένα ανθάκι ροδαλό στου περιβολιού σου τ’ανάμεσα, του κορμιού και της ψυχής μου το άγριο, να μερεύει… κι ονειρεύονται τ' άστρα κι ησυχάζουν τα πέλαγα και γλυκαίνουν τα σούρουπα, στις παχιές σου πλεξούδες… κι έτσι φέγγει κι ο κόσμος μου, που έτσι φέγγεις και φεύγεις, που έτσι φέγγεις και χάνεσαι …και ας φεύγεις κι ας χάνεσαι … εγώ σε κρατώ, για να φέγγεις… . . ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟYΡΗΣ "το δάκρυ του ρόδου" , εκδόσεις Πέντανδρον πριν από χρόνια,
ετοίμασα τις βαλίτσες της για να διώξω από μέσα μου την θάλασσα… της εδειξα ένα μπλε σώμα και της είπα: κοίτα, αυτό θα ταιριάζει περσσότερο με τα μάτια και τα μαλλιά σου… … μα, θα μου λείπει το ολόλευκο αφρισμένο μου κύμα, Είπε… τότε πρόσεξα στον καθρέφτη ότι, τα γένια μου είναι κάτασπρα… … και την κράτησα . ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ "το δάκρυ του ρόδου" , εκδόσεις Πέντανδρον . painting by Konstantia Fagadaki Ένα πρωί δεν θα ανοίξουν τα μάτια μου Να ερωτευτούν του ήλιου το χαμόγελο Και του σύννεφου την θλίψη , Μήτε των λουλουδιών το αγίασμα Όπως κάνουν χρόνια τώρα. Κάποιο πρωινό Δεν θα ακούσω Των παιδιών τα τιτιβίσματα Στη γειτονιά των αναμνήσεων, Μήτε τις καρδερίνες στα κλαδιά του κέδρου να με μαγεύουν. Μια μέρα που θα μοιάζει σαν όλες Και ο κόσμος χαρμολύπες θα πίνει, Με ένα σταυρό στους ώμους Και στου νου τ’ ανεκπλήρωτα, Εγώ θα ταξιδεύω για πάντα. Αυτή τη μέρα δε θα μπορώ Να σας πω πόσο σας αγαπώ, Μήτε να χαϊδέψω την καρδιά σας Με λόγια καλοσυνάτα Και πράξεις Ευαγγελικές Αυτή τη μέρα οι αγαπημένοι μου Θα θέλουν να ψιθυρίσουν τόσα πολλά, Μα η σιωπή μου θα αντιλαλεί Στου κενού τον καταρράκτη Και στην εικόνα των δακρύων. Μια τέτοια μέρα , Ανήκει σε όλους μας . Μια τέτοια μέρα, ορόσημο Μεταξύ ύπαρξης, χάους και αιωνιότητας Θέλω να έχω προλάβει τη συνήθεια , Να έχω πει και να έχω ολοκληρώσει Όσα νιώθει η ψυχή μου για εσάς. ........................... σελ. 89 ποιήμα "υγρασία" ενότητα : άγκυρες φωτός Στάζουν υγρασία Οι τοίχοι της μοναξιάς Κι ούτε μια κρίση αλήθειας Να απαντήσει στα αμέτρητα γιατί ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ "το αριστερό μισό του Ήτα", εκδόσεις Αγγελάκη |
Archives
March 2024
Categories
All
|