η μελωδια τησ ψυχησ |
Είμαι ζογκλέρ
είμαι θαυματοποιός με λένε Estrella ετών : 0 Παίζω με τ ' αστέρια εδω παπάς εκει παπάς τα χαρίζω στους άστεγους με κονσέρβες φεγγαριού να βλέπουν τις αφύλακτες διαβάσεις Ξέρω αριθμητική πετώ τον χρόνο ψηλά, πυροβολώ το γινόμενο σου χαρίζω σε κλάσματα την αιωνιότητα Με δυσκολεύουν τα συναισθήματα Ζόρικο κόλπο Γενικά δεν κατέχω ειδικά τα δικά σου Είμαι θαυματοποιός Με κοιτάνε παιδιά κρύβω άδεια πιάτα κι απ το μανίκι βγάζω ζαχαρωτά κι άσπρο ψωμί Καταπίνω γλόμπους και υποφέρω που φεγγοβολάει η ερημία εντός μου Ελα στη σκηνή κι εσύ Ο έρωτας και η ζωή θέλουν δύο Εγω να προσπαθώ κι εσύ να θέλεις ! ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ Σε βλέπω στην οθόνη
αγγίζω τη μορφή σου με τα ακροδάχτυλα Led λάμπες , νέον και το πλήκτρο διαγραφής βγάζει καπνό για υπαναχώρηση ή επικείμενη λιποθυμία Πάνω σου σχηματίζω ποίημα ακουμπώ το μυαλό σου και το σύρω στη καρδιά -- Μετάγγιση συναισθημάτων το λένε ! Χαράζω με το νύχι το στέρνο σου σαν πίδακας πετάγεται το κόκκινο αίμα μέσα του κάνουν παρέλαση λευκά περιστέρια Ράβω τη τομή με χιόνι να λιώνει το χαράκωμα να μπαινοβγαίνει η ψυχή στο άσυλο των ανίατων ερώτων -- Τομή πάθους το λένε ! Οι φλέβες σου συναντούν τη θάλασσα και γυρνούν πίσω γεμάτες ναυάγια Ίπτασαι ! --- Εξωσωματική εμπειρία το λένε ! Αγγίζω τα μάτια σου και κοιμάσαι μη μου αφηγηθείς τη ζωή σου μόνο πες μου Τι αγγίζεις οταν είμαι απούσα απ τη ζωή σου ; Γονατίζω μπροστά σου ρίψασπις --Μυσταγωγία παράδοσης το λένε Τι άλλο να σου γράψω ; Εγω .... Εγγυώμαι την Αιωνιότητα μοιρασμένη σε εμβάσματα αναμνηστικών δόσεων Όπως η θάλασσα ερωτεύεται τον Άνθρωπο και τον πνίγει με μεγάλα κύματα σε δόσεις Εσυ όμως κουνήσου , δύει ο ήλιος μέσα μας ! Δεν στέκεσαι σούζα στον ακαριαίο έρωτα Παρά μόνο στον θάνατο ! ΡΟΥΛΑ ΡΩΜΑΝΟΥ Μακρινές μου επιθυμίες, σαν τα χελιδόνια φεύγετε κι επιστρέφετε ξανά σε φωλιές γκρεμισμένες. Ξέρετε, οι άνθρωποι ξεσκονίζουν τις αναμνήσεις, βάφουν με ώχρα τους τοίχους για να ξεχνάνε τις οδύνες, κατεδαφίζουν τις ενοχές, εξοστρακίζουν τη ζωή τους. Για εσάς, τις απόμακρες επιθυμίες, χτίζω στέρεο ουρανό για να μη μένουν ορφανές οι επιστροφές σας. Η καρδιά, μαγικό βιολί, σας καλεί στα σύρματα των ανεξερεύνητων ορίων. Έχω ανάγκη το αντάμωμα του αποχωρισμού, λευκό και μαύρο μαύρο και λευκό, γιατί θέλω να ξαναγυρίσετε. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ --------- Mes désirs lointains, Vous partez comme comme les hirondelles Et vous retournez de nouneau aux nids abîmés. Vous savez, les gens dépoussièrent les mémoires, peignent les murs d’ ocre pour oublier les douleurs, démolissent les culpabilités, excommunient leur vie. C’est pour vous, désirs lointains, que Je construis un ciel solide pour que vos retours ne restent pas orphelins. Le cœur, violon magique, vous appelle aux fils de limites inexplorées. J'ai besoin de la rencontre de la séparation, blanc et noir noir et blanc, car je souhaite votre retour KOSTAS VASSILAKOS ------------------- "Πιασμένοι απο το χέρι - MAIN DANS LA MAIN" μτφ. Παρασκευή Μόλαρη εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ Ι Σχίζω τις φλέβες μου και ρέει ο πόθος σου στο χρώμα της θλίψης. ΙΙ Οι λέξεις δεν είναι πουλιά. Είναι λεπίδες καλά ακονισμένες, αγαπημένε μου, όπως κι οι αβάσταχτες σιωπές σου. Μπήγονται βαθιά στη σάρκα. ΙΙΙ Νύχτες πανσέληνες, πληγές ολόγιομες που στάζουν αίμα. ΙV Ρήμα γυμνό λιποθυμώ στην κοίτη του κορμιού σου. V Έθαψα ουρανό στο χώμα το αμίλητο το χρόνο σέρνοντας άδειο κέλυφος. VI Απούσα εντός μου στο σχήμα σου εσαεί θα χύνομαι. VII Ερωτεύτηκα σφόδρα μια ανελέητη σιωπή. Και εξέπνευσα στα σπλάχνα της. VIII Εγώ Δεν είμαι Πια. . . ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥΣΕΛΙΜΙΔΟΥ Έφυγα και γύρισα
Περιπλανήθηκα. Η απουσία μου για εσένα αρρώστια Μα μη θαρρείς πως κι εγω μακριά δεν πέθαινα κι αν δεν ήσουν στ’ αλήθεια έρωτας θα σε αποκαλούσα Μάνα Τόση αγάπη ΚΑΛΛΙΑ ΒΑΒΟΥΛΙΩΤΗ «ΚΑΡΔΙΟΘΡΑΥΣΤΕΣ» εκδ. «ΑΩ» εγώ βαδίζω πάντα σε άγνωστους τόπους
κι όταν η καταχνιά σκεπάζει τα δώματα ένδοξο σύννεφο γίνομαι φεγγαρόλουστο… γιατί καρφώνεται πάνω μου της νύχτας τ’ αγιάζι και τραγουδώ γλυκά, της φυγής μου τον πόθο… μια διαδρομή είμαι, που λίγο πριν το γέρμα, θα ξαναζωντανέψω σε θρυλικά τοπία… υπήρξα μονοπάτι, υπήρξα λεωφόρος, γίνηκα γέφυρα, ήμουν αδιέξοδο, δύσβατος δρόμος δεν ξέρω ποιο ήταν το αυθεντικό… ποτέ δεν έμαθα από που ξεκίνησα και που θα καταλήξω… στη νεότη, μετρούσα αποστάσεις… ώρες… …και ντύθηκα γκρεμός… ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ "αυτο-βιο-ψυχο-γραφη-ματα(ια) εκδ. Πέντανδρον |
Archives
March 2024
Categories
All
|