η μελωδια τησ ψυχησ |
….
Πρέπει λοιπόν, είπε, αυτός που βαδίζει σωστά προς αυτό το πράγμα να αρχίζει από τότε που είναι νέος να πλησιάζει τα ωραία σώματα, και πρώτα, εφόσον τον καθοδηγεί σωστά ο καθοδηγητής, να ερωτεύεται ένα σώμα και να γεννάει εκεί ωραίους λόγους, κι έπειτα να κατανοήσει ότι η ομορφιά που βρίσκεται σε οποιοδήποτε σώμα είναι αδερφή της ομορφιάς του άλλου σώματος Και αν πρέπει κανείς να επιζητεί την ομορφιά της μορφής, θα ήταν μεγάλη ανοησία να μην θεωρεί ότι είναι ένα και το αυτό πράγμα η ομορφιά που υπάρχει σε όλα τα σώματα. Όταν το αντιληφθεί αυτό, θα γίνει εραστής όλων των ωραίων σωμάτων, και θα χαλαρώσει την σφοδρή προσήλωση του στο ένα, θεωρώντας την ανάξια του και μικρής σημασίας. Μετά απ’ αυτά, θα θεωρεί πολυτιμότερη την ομορφιά της ψυχής από του σώματος, έτσι ώστε αν κάποιος είναι ως προς την ψυχή του αξιόλογος, ακόμα κι αν έχει πολύ μέτρια ομορφιά, Θα του είναι αρκετό να τον ερωτευτεί και να τον φροντίζει, και να γεννάει και να αναζητεί τέτοια λόγια, που να κάνουν καλύτερους τους νέους. Έτσι θα αναγκαστεί να δει και την ομορφιά που υπάρχει στις ασχολίες και στις συνήθειες, και θα αντιληφθεί ότι όλα αυτά είναι συγγενικά μεταξύ τους, ώστε θα θεωρήσει την ομορφιά του σώματος κατι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Μετά από τις ασχολίες θα οδηγηθεί στις γνώσεις, για να δει πάλι και την ομορφιά των γνώσεων και βλέποντας ήδη τη μεγάλη έκταση του ωραίου, παύει πια, Σαν δούλος, να αγαπάει την ομορφιά ενός νεαρού ή καποιου ανθρώπου ή μιας ασχολίας και μέσα σ’αυτή τη δουλεία να είναι μηδαμινός και μικρόλογος ̇̕ αλλά στραμμένος προς το μεγάλο πέλαγος του ωραίου και κοιτάζοντας το, πολλούς και ωραίους και μεγαλοπρεπείς θα γεννήσει λόγους και σκέψεις μέσα στην ανεξάντλητη αγάπη του για τη γνώση, εως ότου δυναμώσει και ωριμάσει εκεί, διακρίνει τη μία και μόνη γνώση, που είναι η γνώση του ωραίου, για την οποία θα σου μιλήσω… Προσπάθησε όμως, είπε, να προσέχεις όσο μπορείς περισσότερο. Όποιος λοιπόν εδώ ως προς τα ερωτικά διαπαιδαγωγηθεί, βλέποντας σωστά το ένα μετά το άλλο τα ωραία, έχοντας ήδη φτάσει προς το τέλος των ερωτικων , ξαφνικά θα αντικρίσει μια θαυμάσια ως προς τη φύση ομορφιά, εκείνο ακριβώς, Σωκράτη, για το οποίο υπήρξαν όλοι οι προηγούμενοι κόποι: Πρώτα απ’όλα είναι αιώνιο και ούτε γεννιέται ούτε χάνεται, ούτε αυξάνεται ούτε ελαττώνεται, κι έπειτα δεν είναι από τη μια αποψη ωραίο, από την άλλη άσχημο , ούτε άλλοτε ωραίο, άλλοτε όχι, ούτε εδώ ωραίο, εκεί άσχημο, σα να ήταν για μερικούς ωραίο, για μερικούς άσχημο. Ούτε πάλι θα του φανερωθεί το ωραίο σαν πρόσωπο ή χέρια ή κανένα άλλο σωματικό χαρακτηριστικό, ούτε σαν λόγος ή σαν γνώση, ούτε σα να υπάρχει σε κάτι άλλο, όπως σε μια ζωντανή ύπαρξη είτε στη γη είτε στον ουρανό είτε κάπου αλλού, Αλλά σαν κάτι που υπάρχει μόνο του με τον εαυτό του, με ενιαία μορφή, αιώνιο, και όλα τα άλλα ωραία μετάχουν εκείνου κατά τέτοιον τρόπο, ώστε όταν γεννιούνται τα άλλα και χάνονται, εκείνο ούτε να αυξάνεται ούτε να ελαττώνεται καθόλου, ούτε να παθαίνει τίποτα. Όταν λοιπόν κάποιος,, χάρη στην ορθή αντίληψη του για τον έρωτα των νεαρών, αφήνοντας αυτά εδώ και ανερχόμενος αρχίζει να βλέπει εκείνο το ωραίο, τότε σχεδόν αγγίζει το τέλος . ΠΛΑΤΩΝ «ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ (η περί έρωτος)» (απόσπασμα) painting: Symposium (Oil on Canvas), by Anselm Feuerbach Comments are closed.
|
Archives
May 2024
Categories
All
|