Ερχόμουν πάντα στις μυτες των ποδιων μου μην ταράξω την έκσταση των σκέψεων σου όταν αποκρυπτογραφουσες το πεταγμα των χελιδονιων Διάβαζες τα σημάδια των καιρών και την σοφια που φέρνει ένα συννεφο στα υψώματα της γης Επλεκες στάχυα στολίζοντας τα μαλλιά των παιδιων για να γελουν σαν καλοκαίρι. Μιλούσες για τα ποταμια των Ουρανών και τα εναστρα λιβάδια που πλημμυρίζουν το άπειρο μας Μάζευες τα δάκρυα κι έφτιαχνες αγιασμό Εκλεινες τα μάτια για να δεις και εγώ σ'ακολουθουσα... Εσκυβες με πονο στο σώμα σου αδυναμος καμιά φορά και μου'λεγες "αυτό είναι το ζωντανό όπλο σου.. " Δεν μετρουσες τις καλημερες τις σκορπουσες ελευθερα να τρέξουν κι όπου φτάσουν... Φτάνει να χαμογελάσει μια φωνή Φτάνει μια ηχώ αντηχησης ν'ακουστει . . Κωνσταντία Φαγαδακη από "το φιλί της ζωής" εκδόσεις Ιωλκός AuthorΚωνσταντία Φαγαδάκη Archives December 2022 Categories All |
Authorkonstantia fagadaki Archives
January 2024
Categories
All
|