με κλειστά μάτια
ψάχνουμε για την στροφή του Αυγούστου στην πηγή να πιούμε για μια αγκαλιά αστέρια από τις σελίδες των παραμυθιών να ακουστεί ο θλιμμένος ήλιος του σαν θρόισμα ευχών που φωλιάζουν σε ένα πρόσωπο ν' αναδυθεί από την άβυσσο πανσέληνη ανατολή… οσοι χάθηκαν στα μονοπάτια του δάσους ήταν διψασμένοι πριν ιδρώσουν με το πρωινό άστρο θα δεις να τραγουδούν την φυγή τους αδέλφια στο κοινό πεντάγραμμο της ζωής και το ποίημα παραμενει παιδί..., να καρτερά παιδί... στο μπαλκόνι και στις αυλές θα δεις να κατεβαίνουν σαν αστρα από τις σκάλες του ουρανού στις βουνοκορφές επιστρεφουν … για παιχνίδι με εκείνη την όψη του ηλιοκαμμένου φεγγαριού κι ας είναι όνειρο τα γνώριμα παιδιά μας … . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Πνοή θυσίας
κρυμμένη Θεά το ελάφι του μύθου Ιφιγένεια των ανέμων Γεννήθηκες…. Εγω σ’ονομάζω Φωτιά Της Κλωθώ Της Λάχεσις Της Ατρόπου Ο ίσκιος που δεν βρέθηκε Στον βωμό σου σάλπισες Το πρώτο κύμα στην Αυλίδα για την Τροία τα Κάστρα τ’ απόρθητα με Δούρειους Ίππους να ρήξεις για την Ελένη του Μενελάου Άναψες Φρυκτωρία Φως ανέμων Ιφιάνασσα σε πρόσταξε της Μουσας το άρμα του Ομήρου Ηνίοχος της ιστορίας Ιφιγένειες κατανόμασες τα χαμένα παιδιά σου Τις δίκαιες λέξεις να ζυγίσουν σωστά οι σοφοί στο τοίχος της προφητείας Φλόγα σαν ηφαίστειο έλαμψες Την υστεροφημία Ιερή και Λίθινη Στο χώμα που σε γέννησε Των ψυχών πυροβασία. Ιφιγένεια των ανέμων Ιφιγένεια πνοή θυσίας . . Κωνσταντία Φαγαδάκη η σιωπή
της μετουσίωσης βροχή στον ανοιχτό θόλο απο το δέρμα του ναού ως το άβατο Φως ... ο άνθρωπος... που γονάτισε τυφλός... . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Χάνοντας το φως της
σιγα σιγά δραπέτευε τον ηρωισμό της στο χιούμορ, ενώ η ψυχή της ποτιζόταν με μια βροχή δακρύων. από τότε που το σύννεφο της αυτοάνοσης εκφυλιστικής ασθένειας σαν τον Εφιάλτη πρόδωσε τα τείχη της, εισχωρώντας ο εχθρός ορμητικά μαζί με όλο του το μεγαλείο . σε εξέλιξη Εντός της… Κωνσταντία Φαγαδάκη απόσπασμα από «το φιλί της ζωής» Εκδόσεις Ιωλκός Ερχόμουν πάντα στις μυτες των ποδιων μου μην ταράξω την έκσταση των σκέψεων σου όταν αποκρυπτογραφουσες το πεταγμα των χελιδονιων Διάβαζες τα σημάδια των καιρών και την σοφια που φέρνει ένα συννεφο στα υψώματα της γης Επλεκες στάχυα στολίζοντας τα μαλλιά των παιδιων για να γελουν σαν καλοκαίρι. Μιλούσες για τα ποταμια των Ουρανών και τα εναστρα λιβάδια που πλημμυρίζουν το άπειρο μας Μάζευες τα δάκρυα κι έφτιαχνες αγιασμό Εκλεινες τα μάτια για να δεις και εγώ σ'ακολουθουσα... Εσκυβες με πονο στο σώμα σου αδυναμος καμιά φορά και μου'λεγες "αυτό είναι το ζωντανό όπλο σου.. " Δεν μετρουσες τις καλημερες τις σκορπουσες ελευθερα να τρέξουν κι όπου φτάσουν... Φτάνει να χαμογελάσει μια φωνή Φτάνει μια ηχώ αντηχησης ν'ακουστει . . Κωνσταντία Φαγαδακη από "το φιλί της ζωής" εκδόσεις Ιωλκός AuthorΚωνσταντία Φαγαδάκη Archives December 2022 Categories All |
Authorkonstantia fagadaki Archives
January 2024
Categories
All
|