Κι ήρθε ο καιρός να δούμε πολύ μακριά . Όσο απέχει μια τηγανιά πατάτες.. απο άλλη. Όσο μια μέρα … από την άλλη . Τροφή να έχουμε μόνο… ανάμεσα στα χαρακώματα κι ένα καλντερίμι μνήμης για τα χέρια που κάποτε κρατήθηκαν . Δεν είναι οι μέρες παράξενες είναι που όσο κι αν σιωπούν οι δρόμοι, τα μπαλκόνια φλυαρούν γιατί οι άνθρωποι θέλουν τον ήλιο συνομιλητή όπως ο Έρωτας τον σπόρο… όπως η γοητεία να είσαι ζωντανός μέσα στο περίβλημα . Να ακούς το τρίξιμο από το Ανοιχτό Παράθυρο που κάθε φορά για εσένα … είναι τα ανοιχτά παράθυρα του κόσμου σαν τα άνθη της φετινής Άνοιξης και ο κάθε γενετήσιος κώδικας συνεπιβάτης …σε ένα ταξίδι που το πλέγμα των αποστάσεων υφαίνει το δίχτυ της θάλασσας… Κι ο ήλιος ψηλά… μίλησε από το αστεροσκοπείο του και κοίταξε 360ͦ ͦ και άλλες τόσες … Μοίρες που δεν ξέραμε και βρήκε από τις 365 ανατολές να περισσεύουν μέρες χωρίς Μοίρες. Την τελευταία ονόμασε Μούσα πριν κλείσει ο κύκλος σαν τις συμπληγάδες πέτρες για να εμπνέει τους ορφανούς προορισμούς να συνεχίζει η ζωή και το πλήρωμα να ονειρεύεται όπως αναζητούν τα μάτια το Φως … Κι όσο κι αν μοιάζει η ομορφιά έξω με κάλεσμα σειρήνων εμείς μάθαινουμε καλύτερα τον δημιουργό στον μύθο και στην αλήθεια . Γι’ αυτό μη μιλάς μην αγγίζεις μάθε έτσι ν’ αγαπάς να λαχταράς να κάνεις τραγούδι τα λεπτά... να εμπνέεσαι με ένα χελιδόνι όταν αλλάζει η εποχή. Άσε μόνο ένα οροπέδιο Λασιθίου να σε προσγειώνει στον Ουρανό του Τάλω και μια Ιθάκη. Έτσι για να θυμάται ο εχθρός τα όρια του και να προσκυνά αυτό το χώμα που άνθισε στον εγκλεισμό του. Έχει κάτι από ενδυνάμωση ηλίου αυτό το πέρασμα και δεν θα σταματήσουμε εδώ … . . Κωνσταντία Φαγαδάκη πρώτη δημοσίευση: http://www.athlepolis.gr/stigma/stigma-no-17-anoiksi-2020/ . φωτογραφία : οροπέδιο Λασιθίου Comments are closed.
|
Categories
All
|