Οι τοίχοι στο σπίτι της θαρρείς πως είχαν τις φλέβες της και το χρώμα της. Τα μαλλιά της ξέπλεκα κάθε που τα χτένιζε στην αυλή έμοιαζαν σαν τα κλαδιά της λεμονιάς και τα γκριζογάλανα μάτια της γεμάτα ακόμα από την μνήμη της ιστορίας είχαν εκείνη την θάλασσα του ξεριζωμού.
Πότε πότε τραγουδούσε τα τραγούδια του Καλδάρα. Θυμόταν … Σμύρνη 1922. Τότε το βλέμμα της κοιτούσε κατά το στενό ανάμεσα στα προσφυγικά σπίτια να φανούν φιγούρες που ποτέ δεν ερχόντουσαν … εκείνη όμως τις ζωντάνευε στην μνήμη της και χανόταν … Ταπεινή και αρχοντική, ολόκληρη ιστορία σαν την τελευταία κολώνα στήριζε την γειτονιά η φλόγα της, μην πέσει άδοξα από τόσες τιμές και λάβαρα, στο ναυάγιο εκείνο που θα αφήσει η χρυσόσκονη των λόγων πάνω στο κουφάρι των «πλοίων» που σαπίζουν στην στεριά. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Ήσυχα κυλούσε ο δρόμος κάτω από τα πόδια μου για να ακούω την φωνή του νερού στο αυλάκι βαθιά κρυμμένο στην καρδιά των φθινοπωρινών φύλλων.
Κοιμόταν το δάσος στην θερινή του νάρκη μέχρι που ήρθε η εποχή που οι ευκάλυπτοι αλλάζουν δέρμα, καράβια να γίνουν των χελιδονιών στο κοκκίνισμα των εποχών. Οι δροσοσταλίδες γύρω μου με τυλίγουν σε μια πυκνή ομίχλη, με προσκαλούν να αποδημήσω χωρίς να γνωρίζω αν είναι το όνειρο ενός σύννεφου που με καλεί ή η δική μου ανάγκη να κρυφτώ από την εποχή που βρέχει ροδοπέταλα... . . Κωνσταντία Φαγαδάκη photo: Toni Diaz |
Categories
All
|