Κάθε που ξημέρωνε φορούσε ένα κόκκινο πρόσωπο ενώ είχε αλλάξει τη μέρα στο ημέρολογιο απο το βράδυ μην τυχόν και δεν τη δει το πρωί. Έτσι έσκαβν τα μάτια του την ψυχή του όπως λιγοστεύουν τα φύλλα των ημερών του χρόνου στον ημεροδείκτη.
Έτσι ομόρφυνε στο διάδρομο της καθημερινότητας απ’τις σκέψεις που δεν πρόλαβε να κάνει όταν τα πόδια που στήριζαν όλους τους άλλους άρχισαν να τον προδίδουν. Στο μπαλκόνι που κοιτούσε τον ορίζοντα και το είχε πληρώσει ακριβά γιαυτό, έμαθε την στερνή του αξία μαζί και τον εαυτό του κοιτόντας πλέον στα μάτια τον ήλιο. Εξου και το κόκκινο του προσώπου του... το συναίσθημα ... καθώς σταματουσε την ώρα για να αγναντεύει το φάσμα της μέρας που τον καλοσώριζε το ξημέρωμα και τον χαιρετούσε το δειλινό. Άλλαξε, άλλαξαν και τα όνειρά του. Ντυνόταν εκείνα τα όνειρα που μικραίνουν την διάρκεια της νύχτας. Όχι, δεν κοιμάται πλεον... ξαγρυπνά ακουμπώντας το στηθοσκόπιο στα βλέφαρα του κόσμου. Ακουγε και περίμενε τον «κλέφτη» χρόνο. Δεν κλείδωνε, δεν κατέβαζε ρολλά την νύχτα... Μέσα είχε φως... Ήχοι... παντού ήχοι γύρω στήνανε κυκλικό χορό. Η γειτονιά του μιλούσε... Ξαφνου το πάτωμα γίνεται ταμπούρλο καθώς φτερούγιζε το μωρό στο ρηλάξ χτυπώντας τα πόδια του...έπιανε τον ρυθμό ! Ακολουθούσαν βιαστηκά βήματα σαν σφυροκοπήματα... τακούνια που έτρεχαν στη σκάλα αγωνιώντας για την αντάμωση του έρωτα! Πόρτες άνοιγαν και έκλειναν σαν συνομιλούσαν οι άνθρωποι σαν χαίρονται και γελούν ... γελούν... και η καρδιά του συγκινημένη πετούσε ! το σώμα λαχταρούσε ! Σηκώνεται μετέωρος ψάχνοντας με το βλέμμα γύρω ... και τότε μια κιθάρα εφηβική τον πλημμυρίζει σε μάθημα χορού. Τικ τακ... τικ τακ... τικ τακ... και το παλιό ρολόι χορεύει με τα παράθυρα ανοιχτά ! Κωνσταντία Φαγαδάκη . πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό stigma Άνοιξη 2017 |
Categories
All
|