Οι δρόμοι έμοιαζαν με ράγες οδηγούσαν την βροχή για λίγο να ξαποστάσει στο ρολοϊ του χρόνου εντός στοάς, να ζεστάνει την πόλη που κρυώνει.
Οι άνθρωποι αναχωρούν ... αλλα αφήνουν ψυχή να αχνίζει...ήταν τότε.. ίσως ακόμη και σήμερα… που οι στοές έμοιαζαν, με σταθμούς τρένων, είναι φαίνεται για τους τουρίστες της ζωής... Κωνσταντία Φαγαδάκη *11-10-2015 (στοά του βιβλίου) Στην βόρεια πλευρά της ομίχλης αφανιζόταν μια πόλη .
Ένα πυκνό σύννεφο πρόσφατης μνήμης είχε ανοίξει το στόμα του και κατάπινε ήσυχα και αθόρυβα τα πρώτα σπίτια μέχρι το τελευταίο της αντίπερα όχθης. Ένα γιγάντιο ηχείο σαν μπότα τροφοδοτούσε το νου μόνο με τραγικές ειδήσεις . Οι άνθρωποι έκλειναν τα αυτιά τους κι έτρεχαν να σωθούν σαν τα μυρμήγκια στις τρύπες των σπιτιών τους. Αδυνατούσαν να κοιταχτούν μεταξύ τους από φόβο, ενώ άγρια ένστικτα άρχισαν να φωλιάζουν που συσσωρεύονταν και εκκολαπτόταν στα υπόγεια . Ο άρχοντας της πόλης πρόσφερε θέαμα στο Κολοσσαίο∙ είχαν βγει τα λιοντάρια από τα κλουβιά ͦ προς βρώση των θυμάτων των ειδήσεων η βοή του όχλου συντονιζόταν με χειροκροτήματα και συνθήματα. Όταν θα τελείωνε η παράσταση θα έβγαιναν τα λιοντάρια στους δρόμους. Ο αόρατος ιστός του τρόμου και της απελπισίας είχε καμπουριάσει τα πάντα. Σκυμμένοι δούλευαν σκυμμένοι προχωρούσαν σκυμμένοι ζούσαν. Κλειδώθηκαν και αποφάσισαν ότι και να άκουγαν, σύντομα να το ξεχνούν. Η πόλη νοσούσε βαριά καθώς έχανε την μνήμη μαζί και την συνείδηση. Η γέφυρα που συνέδεε την διπλανή πόλη κατέρρευσε οι δρόμοι μπερδεύτηκαν μεταξύ τους κι ένα παλιό ρολόι στην κεντρική πλατεία έδειχνε την ώρα του γεγονότος. Οι λεπτοδείκτες σταμάτησαν σαν να εξέπνευσαν με τον τελευταίο χτύπο της καμπάνας. Μια καταρρακτώδη βροχή ξέσπασε που έκανε τους δρόμους ποτάμια. Ο τεράστιος χάρτης που δέσποζε στο παλαιό βιβλιοπωλείο έσβησε την ύπαρξη της ∙ μεταμορφώθηκε σε βάρκα και με οδηγό τον ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου και λίγους ηλικιωμένους που θυμόντουσαν τα αστέρια πήρε όσα παιδιά μπορούσε για την αυριανή μέρα.. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη . πρώτη δημοσίευση : https://www.athlepolis.gr/stigma Μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για την σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.
Γιατί να γράψω; Σε μια κοινωνία που συνθλίβει ακόμα και τις φωνές των συγγενών των θυμάτων και ειρωνεύεται;. Σε μια κοινωνία που οι ίδιοι που χρόνια συντηρούν το σάπιο, μετα με κροκοδείλια δάκρυα κανιβαλίζουν πανω στον πόνο των ανθρώπων κάνοντας μικροπολιτική. Ας κοιτάξουμε όλοι μέσα μας ας δούμε τον άξονα των αξιών μας και αντί να κρίνουμε ας κριθούμε ΟΛΟΙ για όσα είχαμε την δυνατότητα να αλλάξουμε και δεν το κάναμε για όσα μέσα στο Εγω μας αφήσαμε τους μικρούς θανάτους γύρω μας να συμβαίνουν . Ο,τι κάνουμε και ο,τι δεν κάνουμε ο καθένας μας από τη θέση του βαγονιού μας ας σκεφτούμε λίγο παραπάνω χωρίς πια να σοκαριστούμε από τα κοράκια που γίναμε για να συντηρούμε τις σάρκες μας. Γιατί το εισιτήριο της ζωής μας δόθηκε αλλά χάσαμε τον εαυτό μας στην διαδρομή . Η γενιά μας Απέτυχε! Ας αφήσουμε την πρωτοβουλία στους νέους γιατί τους έχουμε βαριά πληγώσει σ’ένα πηγάδι από αγκάθια που τους αφήνουμε … ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ. Αν και είναι η νέα γενιά που εχει δεχθεί τις μεγαλύτερες προσβολές, είσαστε ΕΣΕΙΣ που δεν μείνατε απαθείς, ούτε θεατές στην οθόνη του κινητού σας. Αγγίξατε, βοηθήσατε, παλέψατε Πιστεύω ότι εσείς θα φέρετε ξανά τα χελιδόνια. Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Categories
All
|