Αγναντεύοντας το κόκκινο του ήλιου στην συνάντηση του με τη νύχτα στην εποχή του μη συνωστίζεσθαι σ’ένα ορφανοτροφείο στην καρδιά του βουνού, δυο πέτρινα κτίρια θηλέων και αρρένων σχηματίζουν ένα νοητό κύκλο γύρω από μια παιδική χαρά στο προαύλιο χώρο και διηγούνται για ένα βράδυ του Δεκέμβρη. Ούτε μια φθορά στα παιχνίδια δεν δήλωνε την παρουσία παιδιών ∙ ο μύλος, οι τέσσερις θεόρατες κούνιες που σου έδιναν την εντύπωση ότι κρεμνιόντουσαν από τον ουρανό, ένα βαγόνι από τρένο παλιάς κοπής και μια τσουλήθρα πολύχρωμη, θαρρείς για γίγαντες, έμοιαζαν σαν να είχαν μολις βγει από παραμύθι που παγώνει τον χρόνο. Εκείνη την ώρα φυσούσε λυσσασμένα ο αέρας- τόσο πολύ-, που τα δέντρα έμοιαζαν να χορεύουν. Το παχύ στρώμα απ΄τα φθινοπωρινά φύλλα, σαν κομφετί στροβιλίζονταν χαρίζοντας ένα τόνο γιορτής. Και ήταν αυτός ο τοπικός ανεμοστρόβιλος που ξύπνησε την περιέργεια του μικρού Ιάσονα. Ο υψηλός πυρετός απ΄το πρωί τον είχε εξαντλήσει. Στο θάλαμο ήταν μόνος του μετά από απόφαση της διοίκησης του ορφανοτροφείου. Έπρεπε να απομονωθεί λόγω κορονοϊου. Από την άλλη πλευρά του τοίχου τα δωμάτια ήταν γεμάτα παιδιά. Στο απέναντι κτήριο το ίδιο. Εκεί ήταν η αδερφή του η Λητώ. Την έβλεπε πάντα από μακριά. Τελευταία φορά που βρέθηκαν δίπλα - δίπλα ήταν στο περυσινό στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που γινόταν κάθε χρόνο του Αγιου Νικολάου στην μεγάλη σάλα με την δασκάλα του πιάνου. Εκείνη την ημέρα συμμετείχαν όλα τα παιδιά∙ ήταν μέρα συνάντησης και χαράς. Πρώτη χρονιά φέτος, μέσα Δεκεμβρίου η μέρα αυτή δεν θα ερχόταν, κι αυτό γιατί δεν θα δεχόντουσαν επισκέψεις λόγω των μέτρων της κυβέρνησης. Η ελπίδα, να ξαναβρεθεί δίπλα στην αδερφή του χάθηκε στην απογοήτευση. Όλον τον καιρό ένιωθε ότι είχε ένα άγνωστο μέρος του στην άλλη ακρη της παιδικής χαράς που δεν έπρεπε να πλησιάσει. Ένα συναίσθημα που είχαν λίγο πολύ όλα τα παιδιά. Κι όμως όλες οι μέρες του χρόνου περιστρέφονταν κ έπαιρναν χρώμα αυτές τις μέρες, των Χριστουγέννων. Οι αυστηροί κανόνες ήταν το πρώτο πράγμα που όφειλε να μάθει το κάθε παιδί στο ορφανοτροφείο και να υπηρετεί πιστά μέσα στους απρόσωπους τοίχους. Σαν το κέλυφος χωρίς το περιεχόμενο τα δυο πέτρινα κτίρια τώρα, χωρίς την προσμονή των Χριστουγέννων δεν διέφεραν και πολύ από … φυλακή. Μουντά και άχρωμα έπαιρναν πρόσωπα οι πέτρες στους τοίχους απο τις παιδικές ψυχές που «κυοφορούσαν» εντός και ψιθύριζαν για το δάκρυ του Δεκέμβρη που έμεινε ορφανός από Χριστούγεννα, σαν το χιόνι που αντί να ζεσταθεί στην στόφα των ανθρώπων, κλείνεται στο πάγο. Ο Ιάσονας ιδρωμένος από τον υψηλό πυρετό ακούμπησε το πρόσωπό του στο παγωμένο τζάμι. Μια ανακούφιση ένιωσε, ανατριχιάζοντας όλη την ραχοκοκαλιά του. Τα μισάνοιχτα κόκκινα μάτια του έβλεπαν έξω οράματα : την επανάσταση της παιδικής χαράς ∙σαν γιγάντιο παιχνίδι που το κατεύθυνε με την σκέψη του. Τα κλαδιά από τα δέντρα σαν χέρια απλώθηκαν πάνω στον μύλο και άρχισαν να τον περιστρέφουν, οι κούνιες ακολούθησαν τον ρυθμό του ανέμου · τα κυπαρισσόμηλα, τα καρύδια, σπασμένα κλαδιά έπεφταν σαν βροχή στην τσουλήθρα. Όλα είχαν ηχο σαν ορχήστρα που καλούσε..! Είδε τα παιδιά από το απέναντι κτήριο των θηλέων στα παράθυρα. … και ξαφνικά ένα κορίτσι βγήκε έξω με το λευκό νυχτικό της κρατώντας ένα φως στα δάχτυλά της . Η αδερφή του ήταν ! Σαν νεραϊδα έμοιαζε ! Ο Ιασονας χάρηκε τόσο πολύ με την πρωταγωνίστρια του, ήταν πιο φωτεινή απ’τα αστέρια που έλαμπαν αφύσικα μέσα στην αγωνία των σύννεφων που ανοιγόκλειναν τον ουρανό. Περιφερόταν με κίνηση χορεύτριας που μόλις απέδρασε από την θεατρική σκηνή ψάχνοντας τον νέο ρόλο της. τότε… ενας αετός έφερε ένα αστέρι πάνω στην κορυφή του πιο ψηλου έλατου φωτίζοντας την παιδική χαρά. Το κορίτσι βρήκε την θέση της κάτω από το δέντρο, Το βαγόνι ζωντάνεψε σαν σπίτι, από φως ονειρικό και χαρούμενες σκιές ο μύλος και η τσουλήθρα γέμισαν από γονείς και παιδιά που γελούσαν και έπαιζαν σε μια αίσθηση χρόνου, χωρίς τέλος γιατί …, η παιδική χαρά γεννήθηκε, για να μην μείνει μοναχό, ποτέ ξανά παιδί, στη γη. Όλα αυτά καθρέφτιζαν τα μάτια του Ιάσονα που φλέγονταν ! Ξημερώνοντας η επόμενη ημέρα με την πρώτη ηλιαχτίδα να του χαϊδευει το χλωμό του πρόσωπο αναρωτιόταν τι είδε χτες το βράδυ … μα αν ήταν όνειρο δεν ηθελε να ξυπνήσει κι αν ήταν παραλήρημα πυρετού παρακαλούσε λίγο ακόμα να κρατήσει κι αν ήταν… τα φετινά Χριστούγεννα;
. . Κωνσταντία Φαγαδάκη . https://www.youtube.com/watch?v=UvmulB2RF1g Comments are closed.
|
Categories
All
|