Πάλι νύχτα η μνήμη που ήρθε στο νοτισμένο δωμάτιο η πυγολαμπίδα, σαν φλογισμένη στάχτη… πως μπήκε; Ήρθα… όπως σπρώχνει ο άνεμος το παραθυρο Στην πραγματικότητα – να ξέρεις- δεν εφυγα ποτέ από τον εξώστη μας παππού /Η βεράντα με την ανοιχτή πόρτα και τα φώτα όλα σβηστά Τα αστέρια εκείνα… Τα σκορπισμένα στάχυα από τον ταξιδιώτη του Ουρανου… Ο Ιορδάνης Ποταμός, ελεγες… θυμάσαι; Κι μετά το βλέμμα μας χαμήλωνε Κι ο Γκιώνης μας θύμιζε τον χαμένο του αδερφό Ηταν η ώρα … της γαλήνης σαν την φιγουρα της γιαγιάς Με το οπάλιο φως απο το άναμμα του καντηλιού με το λιτό μαντήλι που φανέρωνε τον κρυμμένο καταρράκτη των μαλλιων… την ατίθαση ωριμη νιοτη Σας διηγουμαι… για να μην σας χάσω και πλεον δεν εχω που αλλου να στρεψω το βλέμμα μου από την φθορά παρα μόνο στις κορυφές των βουνών εκεί που συμφιλιώνεται η μνημη με τον χρόνο . . Κωνσταντία Φαγαδάκη . https://www.youtube.com/watch?v=_QqfifH3-rk για να διαβάσετε τα ποηματα της ενότητας Poetry 2 πατηστε στο κουμπι Poetry 2 ή στο εξής link: dimiourgos.weebly.com/poetry-2
|
AuthorΚωνσταντία Φαγαδάκη ArchivesCategories |