η μελωδια τησ ψυχησ |
…
Και συνέχισα το ταξίδι μου ανάμεσα σαυτό το πλήθος, που ο ύπνος του ήταν ταραγμένος σαν μέσα σε μπορντέλο. Ένας ακαθόριστος θόρυβος πλανιόταν εκεί μέσα, από βραχνά ροχαλητά, στεναγμους, τριξίματα των παγκων εκείνων που πιασμένοι απ’το ένα πλευρό, δοκίμαζαν το άλλο. Και εκείνο το υπόκωφο ακομπανιαμέντο των χαλικιών που παρασύρει η θάλασσα. Κάθισα απέναντι σένα ζευγάρι . Ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, το παιδί είχε κουρνιάσει και κοιμόταν. Μα γύρισε στον ύπνο του, και στο φως της λάμπας είδα το προσωπο του. Α! Τι γλυκο προσωπάκι! Από εκείνο το ζευγάρι είχε βγει κατι σαν χρυσός καρπός. Από κείνα τα βαριά σκουτιά είχε βγει αυτό το επίτευγμα της γοητείας και της χάρης. Εσκυψα πάνω σ’αυτό το απαλό μέτωπο, σ’αυτά τα γλυκά σουφρωμένα χείλη και είπα μέσα μου: Να ένα πρόσωπο μουσουργού, να ο Μότσαρτ όταν ήταν παιδί, να μια ωραία υπόσχεση ζωής. Οι μικροί πρίγκιπες των παραμυθιών δεν είχαν καμιά διαφορά απ’αυτό : προστατευμένο, χαϊδεμένο, καλλιεργημένο, και τι δε θα μπορούσε να γίνει! Όταν στους κήπους γεννιέται από διασταύρωση, ένα καινούργιο ρόδο, όλοι οι κηπουροί συγκινουνται. Το απομονώνουν, το καλλιεργουν, το προσέχουν και το περιποιούνται. Μα δεν υπάρχουν κηπουροί για τους ανθρώπους. Το παιδί Μότσαρτ θα σημαδευτεί, όπως και τ’αλλα, απ’το καλούπι. Ο Μότσαρτ θα βρει τις μεγαλύτερες του χαρές σε μια σάπια μουσική, μέσα στη βρόμα των καφωδείων. Ο Μότσαρτ είναι καταδικασμένος. Και να ξαναγύρισα στο βαγόνι μου. Ελεγα μέσα μου:Αυτοί οι άνθρωποι δεν υποφέρουν διόλου από την τύχη τους. Και δεν είναι καθόλου η φιλευσπλαχνία που με ταράζει. Δεν πρόκειται εδώ να συγκινηθούμε για μια πληγή αιώνια ανοιχτή. Εκείνοι που την έχουν δεν την αισθάνονται. Είναι κάτι σαν το ανθρώπινο είδος που πληγώνεται εδώ, και όχι το άτομο. Δεν πιστεύω στην συμπόνοια. Εκείνο που με βασανίζει δεν είναι αυτή η δυστυχία, στην οποία στο κάτω κάτω βολεύεσαι, όπως και στην τεμπελιά. Γενιές ολόκληρες στην Ανατολή ζουν μέσα στη λάσπη και το ευχαριστιούνται. Αυτό που με βασανίζει δε θεραπεύεται με τις σούπες των λαικων συσσιτίων Αυτό που με βασανίζει δεν είναι ούτε αυτές οι καμπούρες ούτε οι ασχήμιες. Είναι ο Μότσαρτ που δολοφονείται μες στον καθενα απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Μονάχα το Πνεύμα όταν πνέει πάνω στη λάσπη μπορεί να δημιουργήσει τον Άνθρωπο. ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ ΣΕΝΤ - ΕΞΙΠΕΡΥ (Antoine de saint-Exupery) «γη των ανθρώπων» (απόσπασμα) […] κανείς δεν σ’έπιασε απ’ τους ώμους όσο ήταν ακόμα καιρός. Τώρα ο πηλός απ’τον οποίο φτιάχτηκες στέγνωσε και σκλήρυνε, και κανείς δε θα μπορέσει πια να ξυπνήσει μέσα σου τον κοιμισμένο μουσικό ή τον ποιητή ή τον αστρονόμο που έκλεινες ίσως στην αρχή μέσα σου. Δεν παραπονιέμαι πια για τις ριπές της βροχής. Η μαγεία του επαγγέλματος μου ξανοίγει έναν κόσμο όπου, πριν περάσουν ώρες, θ’αντιμετωπίσω μαύρους δράκοντες κορφές στεφανωμένες απο γαλάζιες αστραπές – κι όπου, όταν νυχτώσει, λυτρωμένος, θα βρίσκω τον δρόμο μου μες στ’άστρα. [...] . ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ ΣΕΝΤ - ΕΞΙΠΕΡΥ (Antoine de saint-Exupery) - απόσπασμα απο το μυθιστόρημα "γη των ανθρώπων" εκδόσεις Ψυχογιός |
Archives
May 2024
Categories
All
|