«Αδυνατώ να φυλακίσω μέσα μου την τόση ομορφιά» Με αυτόν τον στίχο, σαν αρχή του νήματος της νέας ποιητικής συλλογής του εκλεκτού μου φίλου και ποιητή Κώστα Βασιλάκου ξεκινώ την περιήγηση στον λαβύρινθο των σκέψεων μια ψυχής που σε οδηγεί από το σεπτό δάκρυ της. Μας ανοίγει την αυλόπορτα του σπιτιού στο αγαπημένο Πολυδένδρι και σαν σε οράματα από το παρελθόν κοινωνούμε μαζί του, το πρώτο του φως, το πρώτο γέλιο ,το πρώτο κλάμα τα χρώματα και τα αρώματα απο τον κήπο της καρδιάς του. Πολυδένδρι σ’αγάπησα! θα μας πει στην αρχή του ποιήματος (ύμνος για την γενέτειρα του ) και μέχρι την τελευταία του στροφή : «σε αγκάλιασε η ψυχή όμορφο Πολυδένδρι» … μας εχει ήδη κατακτήσει! Γινόμαστε μάρτυρες των ενδόμυχων σκέψεων του. Στις σελίδες του αγγίζουμε τον Άνθρωπο που αναζητά τον Άνθρωπο. Μια διαδρομή που φαίνεται κοντινή όμως … τόσο μακρινή… Τον ακούμε σαν σε παράπονο βροχής να συμπλέει η ψυχή του κάτω από την στέγη της βρίσκει παρηγοριά και μας λεει: «… έρχεσαι πάντα με τον άνεμο, με την βροχή και μου μιλάς με σιωπή συναισθημάτων» Ο έρωτας αποκτά μια μυθική υπόσταση που προβάλλεται στο κάτοπτρο της καρδιάς του άλλοτε με συμβολικές εικόνες και άλλοτε στολίζοντας τον με τα στοιχεία της φύσης .
Θα μας πει : «Σκέψου ανθρωπάκο. Η ζωή είναι ενέργεια. Η απραξία είναι αργός θάνατος, αιώνια φυγή σαν αστρική σκόνη στο άπειρο». Είναι μια ήρεμη δύναμη σαν βράχος μέσα σε τυφώνες και θύελλες. Ακλόνητη παρουσία που μας απλώνει το χέρι να κρατηθούμε στην σχεδία των οραμάτων του. Στα ποιήματα του Κώστα Βασιλάκου αναδύονται εικόνες νοσταλγικές από εκείνο τον σπόρο ελπίδας που άφησαν οι προγονοί μας για να σπείρουμε στην γη των παιδιών μας, όμως πόσοι αλήθεια από εμας το έκαναν; Αρνείται να σωπάσει για την κληρονομιά αυτή που έλαβε, για την ιστορία που οφείλει την αλήθεια και την γνώση. Σαν κάλεσμα συμπαντικού πυλώνα στέκεται από ψηλά και κοιτά . Μιλά για τον Σωκρατικό άνθρωπο το θεμέλιο λίθο του διαλόγου, το πεντελικό μάρμαρο που έπαψε να χύνει Φως στο μέλλον, για τα πληγωμένα πουλιά που αποχαιρετούν τη ζωή με την πέτρινη αγκαλιά και το μισερό βλέμμα. Με μια κραυγή τον ακούω να φωνάζει: «των ταπεινών την σιωπή να υμνείτε!» και μετά σαν γαλήνιο κύμα έρχεται να δροσίσει τα ακροδάχτυλα μας και να μας πει: «Πόσο σας αγαπώ» Ο Κώστας Βασιλάκος είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που ταξιδεύει σαν τον άνεμο από τις ακροθαλασσιές («που η αλληλεγγύη με μια απλωτή θα σώζει ανάσες βυθισμένες» )και μετά στα σοκάκια των πόλεων («από τις πικρές νύχτες που μια σφαίρα μεγαλώνει τον ύπνο των λουλουδιών») ανηφορίζει στις βουνοκορφές σαν πνεύμα στην πολυαγαπημένη του γη εκεί που εκκολάπτεται το βλέμμα της ψυχής του. Θα μας πει: Μην σέρνεσαι κατάχαμα ποδοπατούν τα φτερά για να μην πετάξεις. Όρθωσε το ανάστημα ακόμα κι ο ίσκιος σου φέρνει τον κόσμο «ανάποδα» από το ποίημα του :Ανάστημα. Ένα ανάστημα που περνάει μόνο μέσα από τον συνάνθρωπο γι’αυτό και όταν μου ζητήθηκε να ζωγραφίσω την εικόνα που θα περιγράφει το μήνυμα της νέας ποιητικής του συλλογής, τι άλλο θα μπορούσα να σκεφτώ από το πλησίασμα των ανθρώπων που αγγίζονται μέσα από την αριστερή πλευρά του Ητα! Σε ευχαριστώ πολυ απο τα βάθη της καρδιάς μου ! Καλοτάξιδο εκλεκτέ μου φίλε ! Κωνσταντία Φαγαδάκη -------------------------------------------- Κώστας Βασιλάκος :Το αριστερό μισό του Ήτα Εκδόσεις : Αγγελάκη |
Archives
March 2024
δημοσιεύτηκε από :Κωνσταντία Φαγαδάκη Categories
All
|